Pages

Sunday, 21 December 2014

Say 'NO to Pre-Marital Sex!!!'

Blog - 102nd

Day - 819th

mainbanner.png

In last year on 13-14th March 2013; India’s the then union cabinet had passed ‘Criminal Law (Amendment) Act, 2013’. So many welcoming amendments were involved in that law but that Act had been mostly criticised in media and people last year. The then union government of India had decreased the age ratio for Consent Sex/Sexual relationship to 16 from 18 by the aim to less rapes. But after criticism of conservative peoples across the country and media same government repealed that law and changed age ratio for consent sex/sexual relationship as before i.e. 18 years on 11th December 2013. Now you might fall one question that why am I talking about that today. So… I read about a blogging contest on popular website Indiblogger.com on a debatable but one of the most important subject ‘YES/NO TO Pre-Marital Sex’! I don’t think this blog will complete without discussing about that law so I am talking about that act here after more than a year.

A question always comes in my mind that; will really shameful incidents like rapes decrease by doing changes like this in law? When age would be either 16 or 18 for sex with consent. I ask where is consent how can we call that relationship a rape?

Presently in India- To marry (21 for male), to smoke, to drink alcohol, to watch 'A' grade/Adult movies, to drive vehicles, to vote etc. so many things are prohibited by law till 18 years of age. Even 18 years age limit is applicable to consider adult criminals too!

I don’t want to oppose the then government’s that amendment of decreasing age to 16 from 18 to keep sexual relationships with consent. I welcome that decreased 16 years age (till 11th December 2013) for sex from when government hadn’t amend that law. I had wished that to happen on my twitter before 2 years from today on 10th and 11th October 2012; But not as age for sex with consent but age to marry. I know that you will condemn me reading what I am going to say next in this blog! You may wonder that I am telling Say ‘NO to Pre-Marital Sex’ as this blog title suggests at one side and I am taking favour of sex in 16 years of age at another side! But NO! Please don’t misjudge me. I am not a protagonist of Child Marriage.

I am not any knowledgeable in this subject but I can prove how is it correct psychologically whatever I am saying. According to my knowledge, observation and study; 12-16 years and 16-21 years of age is a Pre and Post PERIOD OF ADOLESCENCE in stages. 4 Years of Pre period of adolescence (i.e. 12-16 years) are very important.

‘ADOLESCENCE means to grow/to come of age’. A well known American psychologist GRANVILLE STANLEY HALL says "Adolescence is rebirth." In this period of Adolescence (i.e. 12-14 years of age), Human brain matures till 85% and starts changes in physical, sexual and inner glands of human body. Procreation ability becomes developed in girls at the stage of 12 years of their age after originating adolescence. As a matter of fact boys reaches puberty during 14-16 of their age while girls reaches during 12-14. In this period of adolescence boys and girls attracts to HETEROSEXUAL persons while few gays and lesbians born with unnatural physical body/sexual desires attracts to HOMOSEXUAL persons. After physical and sexual changes in body, Human desires to have sex, mind becomes fickle, human goes in depression; and at the end in the search of sex human (mostly boys) start doing distorted acts. Especially who finds someone, they have sex before getting married by cheating on the name of love which is unfair and unacceptable in any condition. Period of adolescence is also known by ‘Period of Storm and Stress’. In this period of age to have cultured behaviour is must to live beautiful life ahead otherwise human becomes addicted and start smoking, drinking; few people go through unnatural ways like hand-intercourse, homo-sex and go to prostitutes for short-lived comfort. And when People can’t find anyone, they become like devil and accept the most condemnable way of rape.

In the real sense sexual desires feels in same period and human’s mentality of this period becomes -- "I know what I do not want, but I don't know what I want." They need mental support of elders including parents. There are so many misunderstandings to be seen in society related with Sex. Sex is natural thing to do in right age after getting married but society thinks about sex like it is a sin.

Last year the then government had decreased Age of Consent to 16 from 18 for physical/sexual relationship . Yes! This Age of consent is 13 in Japan, 14 in China, Bangladesh, Germany, Italy & Argentina, 15 in France, 16 in England, Sri Lanka, America, Malaysia, Russia & in India for few days (Presently it is 18 as older in India); In Indonesia 19 for male & 16 for female while Sex before marriage/ ‘Nikah’ is prohibited in neighbour countries of India like Pakistan, Afganistan and Iran. Considering mentioned countries each one’s birth rate is much lower than India except China. Population in that countries is also very least whereas growing population is another one problem in India.

As I mentioned above most of the boys promise girls that they will get married, have sex before marriage and leave the girls by cheating. After having sex before marriage there is big possibility for girls to be pregnant. There is no guarantee that the couple who had Pre-Marital Sex in past will get married in future. Illegal abortion is another crime in India. In that case Can unmarried mother live with respect? I don’t think so! Because I have seen so many cases like this! In this case most of the girls accept a way of suicide than to be fight with society for respect. That’s why I suggest say ‘NO to Pre-Marital Sex.’

India is a well known country of cultured people. India is famous for it’s culture and simplicity in the world. Then what do we want to prove by having Pre-Marital Sex. Do we want to accept fully western culture? Already we have accepted that so much. I am not a conservative one but I don’t think this is right if we have Pre-Marital Sex. If this happen I would say law in Pakistan. Afganistan and Iran is much better in that matter. In India there is an age limit 21 for boys and 18 for girls to get married by law. So many Social reformers fought to grow this age limit and stop child marriage. I respect them and I am also not a supporter of child marriage but even then I want to ask you one question- Do really stop child marriages in India? I say No. Child marriages did not stop in Marathwada region of Maharashtra state. I had lived there few years ago and I observed it. Why to go long? No. 1 Marathi News channel IBN Lokmat had shown this is happening last year. There is not a least number of child marriages happening even today in Rajasthan and Haryana . I mentioned few names to give just examples but other state’s condition is also not good about child marriage.

When Amendment mentioned above had passed in Indian cabinet people (Specially girls) were asking one question that “Will government decrease the age limit to getting married too? I ask what would wrong in that if that would happen? I agree that there would also some mistakes if we think it negatively. Again I repeat that I am also NOT supporter of child marriage but I think marriage ratio should decrease. I know you will condemn but still I am stable on my statement. Because I can prove my statement write. Hmm I am not any expert of this subject so I can’t force you to accept my stand. Even then whatever I observed, studied and felt that I am trying to tell the society through this blog post.

I have already given psychological statistics for those who think 14 years girls aren’t Mentally Mature. I neither support Child Marriage nor Pre-Marital Sex. I have mentioned above why do peoples go for pre-marital sex and what are the demerits of it for themselves and for society. Ex.- Acceptance of western culture, growing rapes, illegal abortions, feticides and unmarried mothers etc. But I honestly think government should decrease the age limit to get married till 19-16 which is Age of Consent in Indonesia. I know that this is very challenging but this one strong decision can be a big solution for so many possible problems behind Pre-Marital Sex. Means illegal child marriages will be legal, if loving couple will be married their will no question arise of unmarried mother; there will no need to illegal abort/feticide if mother would married, If physical relationship will maintain after marriage there will no question of acceptance of western culture and the great Indian culture will be stable. In fact who do go through wrong/unnatural deeds will avoid and automatically rapes might be decrease. Most important thing is if government decrease age ratio for marriage loving couples will have sex after marriage instead of Pre-Marital Sex.

Now one question arises that- Is 17 years of age mature to be a mother? I would explain this with an example- Dr. Jerado & Dr. Busaliu had successfully operated a sezerian operation on 5 years old girl LINA MEDINA who was born on 27th September 1933 in Ticrapo in Peru on dated 14th May 1939; She had given a birth to a healthy child Jerado at her 5! I agree that this may be an exception but we can’t ignore it though I am also not supporting this one; but we shall not forget that there is more than triple difference between 5 and 17 years. Now one question remains that; Are 17 years old mother and 20 years father mentally prepared to rear a child/children? Possibly No! But after illegal child marriage same thing happens, and after Pre-Marital Sex victim suffers from same trouble; If couple goes from this phase after marriage parents and society will also accept couples with child and parents will certainly get family support.

Now you may ask me a question that suppose age limits decreases to get married there may be ignore serious issues like education of girls. Your question is also right. But I want to ask how many youths do wed at perfect 21-18 when it is marriage age ratio today? Who want to cross this age limit for education, jobs and/or any other reason they surely can as youth do today by marrying generally at 25-22 or more. Same can be done also after decreasing this age ratio by waiting for higher education, to make career, job, or by intentionally for no reason.

I know that my friends & readers will go against of mine, few will misunderstand and will doubt on my character. But I will not change my stand. Because whatever I am talking about is neither for them nor for me/us who can and will wait for marriage. This is not for me/us/them who will never have Pre-Marital Sex even if I/we/they got free opportunity to have sex in life before getting married. This blog is for them who can not wait till marriage ratio 21-18 or later till they get married and have Pre-Marital Sex.

I am neither an expert nor a philosopher of this subject but I have more than 10 years experience in writing and I am just a young blogger of 22 years old. May be my blog create a controversy but my aim is not that so I say if you don’t agree what I said just ignore it but whatever I felt I am writing and will write. In fact I can write whole book on this topic.

There is unawareness about Sex in society. I think Sexual Education should include in short in Primary Education and in detail in Secondary Education to stop Pre-Marital Sex . By including Sexual Education as a compulsory subject in educational curriculum sensational concepts like Physical & Sexual changes in body, LGBT, Homo-sex & Hetero-sex can be explain at right age to the students. Students should be informed about safe relationship, Merits & Demerits and Effects of Sex.

There is a need to change mentality of society about Sex today. There is a need of sexual awareness in society. Today this sensational matter of sex should be discussed with parents and family in home instead of ignoring it. I feel lucky myself that my family doesn’t hesitate to discuss about this. If discussion about sex in friendly manner will not held in family there are lot of chances to create misunderstandings about physical changes and sex in children and youth because of lack of knowledge. We can use entertaining devices to promote sexual awareness in children and youths. Today there are Television (TV) sets available in almost every house. Everyone like to watch TV. Most of the Children are imitator and think real whatever they watch in movies, serials, advertisements on TV and try to copy them. Today I see vulgar and bold scenes in so many family serials and movies for just TRP/success on box office. This is to be seen in so many dances and advertisements too! I don’t mind if this see where it seems necessary as story requirement. But before showing negative bold/vulgar scenes in family programmes for just TRP producers should think that whether impact shall not be negative on children. I think instead of showing sexual products like condoms through bold and vulgar images and videos sexual awareness message can be conveyed via advertisements and films creating like Marathi movie ‘Balak-Palak.’ In fact there is a need of more films on sexual education but regret is films like Secrets Of Sex on sexual education seen with bold views with ‘A’ Grade (Adult) Certificate; I fell one question that how does Sensor Board permit films like that on the name of Sex Education! If films on sexual educational will be ‘FOR ADULTS ONLY/Sirf Vayaskon Ke Liye’ then how can we get sexual education in real sense? That’s why I think Film producers and sensor board should deeply think that what should be shown and what not!

Finally I hope one day it will happen what I wish. At the end I suggest my friends and all those who are reading this Please strictly say NO to Pre-Marital Sex!! Don’t imitate western culture. Respect Indian Culture. At the end I thank <POONAAM UPPAL and INDIBLOGGER team for organising a contest on this very important and sensational subject YES/NO to Pre-Marital Sex. You can buy Poonaam Uppal’s True Love Story – A Mystical True Love Story on Flipkart.

THANKS A LOT.

-RAJESH D. HAJARE (RDH)

(Blogger of this Blog is the Gondia District President of Akhil Bhartiya Marathi Sahitya Parishad, Pune)

Mo. No.: 07588887401, 07744018492

Email ID- www.rdh@gmail.com

[Sources- Wikipedia, Psychology-DTEd 1st Year-Phadke Publication, Facebook & www.rdhsir.mwb.im]

Monday, 1 December 2014

मराठीचा महाराष्ट्रात आदर व्हायलाच हवा

अनुदिनी ==> 101 वी

दिवस ===> 799 वा


तीन दिवसांपुर्वी 28 नोव्हेंबर 2014 रोजी महात्मा ज्योतिराव फुले यांचा 124व्या जयंती निमित्त अखिल भारतीय समता परिषदेतर्फे यावर्षीचा 'समता पुरस्कार' प्रसिद्ध ज्येष्ठ मराठी साहित्यिक 'कोसला'कार श्री भालचंद्र नेमांडे यांना प्रदान करण्यात आला. रु.1लाख रोख, स्मृतीचिन्ह व महात्मा फुले यांची पगडी स्वरुप 'समता पुरस्कार' मिळाल्याबद्दल सर्वप्रथम भालचंद्र नेमाडे यांचे अभिनंदन!

या पुरस्कार समारंभप्रसंगी नेमाडे यांनी आपले मनोगत व्यक्त करताना दोन वादग्रस्त विधाने केलीत (अर्थातच ती जास्तही असु शकतात पण माझ्या ऐकण्यात मात्र दोनच आलेत) आणि तसेही वादग्रस्त विधाने आणि भालचंद्र नेमाडे हे समीकरण आता काही नवं नसल्याने त्याविषयी न बोललेलच बरं! कदाचित त्यामुळेच नेमाडेंवर जातीयवादी साहित्यिक, किँवा अचानक माध्यमांमध्ये प्रसिद्धीद्वारे वाचकांच्या प्रकाशझोतात येण्यासाठी नेमाडे संधी मिळेल तिथे वादग्रस्त विधाने करण्याची संधी कधी सोडत नाही असा त्यांच्यावर बहुतेकदा ठपका ठेवला जातो. अर्थातच वरील समज माझा वैयक्तिक नसून परवा आंतरजालवर वाचलेल्या त्यांच्याविरोधात टेक्नोसॅव्ही (Technosavy) वाचकांच्या प्रतिक्रिया आहेत.

मला मात्र असे वाटत नाही. मला वाटतं की भालचंद्रजी नेमाडे जाणूनबुजून नवा वाद जन्माला घालत नाही. ते चांगल्या उद्देशानं काही चांगलंच बोलायला जातात पण त्यांच्या वाणीतून जे निघतं त्याची एक बाजू (शब्दश: अर्थाची) वादग्रस्त असते; जिला माध्यमे प्रसारीत करून प्रकाशझोतात आणतात मात्र त्यांच्या वक्तव्याची दुसरी बाजू (ते जे समाजहिताचं बोलू ईच्छितात ते) प्रसारमाध्यमांद्वारे प्रसारीत होणाऱ्या एका बाजूच्या आक्रोशाच्या आवेशात दबून तिथेच विरळून जाते. नेमाडे जे म्हणू ईच्छितात ते प्रसारमाध्यमे सहसा दाखवत नाही आणि दाखवली तरी प्रकाशझोतात येईल अशा पद्धतीने नाही; आणि दाखवणारही कशाला . . . खरी टीआरपी (TRP) त्यांच्या वादात जी असते!!
B3hFZDxCYAAQkgC.png

भालचंद्रजी नेमाडे यांनी या समारंभात दोन वादग्रस्त विधाने केली ती पुढीलप्रमाणे-

  1. "साहित्य संमेलन हा रिकामटेकड्या लोकांचा उद्योग आहे. साहित्य संमेलन बंद व्हायला हवेत."
  2. "मराठी भाषेचे जतन आणि संवर्धन करण्यासाठी मातृभाषा नीट आलीच पाहिजे. एवढेच नव्हे तर, आपल्याला स्वप्न सुद्धा मराठीत पडली पाहिजेत. आधी घरात मराठी ठीक करा. शेतकऱ्यांची मुले मुख्यमंत्री होतात, पण मराठीसाठी काय करतात? कनार्टकात नाही चालत असे. मग, महाराष्ट्रात मराठीपेक्षा इंग्रजीला प्राधान्य का?" असा सवाल करीत नेमाडे यांनी "इंग्रजी शाळा बंद कराव्यात," असे मत व्यक्त केले होते.

पूर्वी कै. ना. सी. फडके यांनीही, "साहित्य संमेलन म्हणजे तमाशाचा जलसा" असा त्याचा उल्लेख केला होता पण वेळ आली तेव्हा त्याच साहित्य संमेलनाचे अध्यक्षपद स्वीकारण्यामध्ये त्यांना काहीही संकोच वाटला नाही असे कै. आचार्य अत्रे यांनी लिहून ठेवले आहे. त्यामुळे नेमाडेंच्या या वक्तव्याविषयी मी ईथे काही भाष्य करणार नाही.

पण मला त्यांच्या "इंग्रजी शाळा बंद कराव्यात," या वक्तव्यावर आपली प्रतिक्रिया नोंदवाविशी वाटते. तशी पाहता पुढील प्रतिक्रीयेतील काही संदर्भ मी नेरवाच माझ्या ट्विटर वर व्यक्त केला होता मात्र मला वाटतं या विषयावर स्वतंत्र अनुदिनी लिहूनच मत प्रकटीकरण योग्य व सोईस्कर ठरेल.

मला वाटतं की "इंग्रजी शाळा बंद करण्यापेक्षा नव्या इंग्रजी शाळांना परवानगी नाकारुन शासनाने बेकायदेशीर इंग्रजी शाळांची मान्यता रद्द करायला हवी. मला वाटतं इंग्रजी माध्यमाच्या खाजगी शाळातून दिलं जाणारं दर्जेदार शिक्षण प्रशिक्षित शिक्षकांद्वारे शासकीय शाळातूनही नक्कीच दिला जाऊ शकतो."

आजकाल इंग्रजी माध्यमाच्या खाजगी 'सीबीएसई' शाळांची शहरात तर आहेच पण खेड्यांमध्येही अगदी ऊत (खैरात) पिकल्यासारखी परिस्थिती आहे. काही राजकीय नेतेमंडळी व फक्त पैशाने श्रीमंत ज्यांची पोहोच वर पर्यँत आहे असे संस्थाचालक जागोजागी इंग्रजी माध्यमाच्या शाळा उघडतात. महाराष्ट्रात पुर्वीच्याच भरपूर इंग्रजी शाळा असताना शासन अशा नव्या शाळांच्या प्रस्तावांना कशी काय मंजूरी/मान्यता देते हा खरा न उमगण्यासारखा प्रश्न आहे, नाही तरी मान्यता नाही मिळाली अथवा रद्द झाली तरी संस्थाचालक शाळा बंद करतात कुठे?? माझ्या माहितीतील बहुतेक शाळांचे संस्थाचालक स्वयंअर्थसहाय्यित तत्त्वावर शासनाकडून मान्यता प्रमाणपत्र आणून शाळा चालवतात. खेड्याच्या ठिकाणी शाळा उघडणाऱ्या संस्थाचालकांची तर विद्यार्थ्यांच्या प्रवेशासाठी पालकांना आकर्षित करण्यासाठी एक मस्त डायलॉग असते- "आम्ही शहराच्या तोडीच्या इंग्रजी शिक्षणाची संधी अत्यल्प शुल्कात ग्रामीण क्षेत्रातील विद्यार्थ्याँना देण्यासाठी खेडेगावी शाळा उघडल्यात. आमच्या शाळेतील शिक्षकांचा समूह हा शहराच्या ठिकाणाहून आहे. आमच्या शाळेचा विद्यार्थ्याचा सर्वाँगीण विकास हाच ध्यास आहे. उत्तम वाहतुक व्यवस्था आहे वगैरे... वगैरे..."

भोळे पालक सुद्धा बंद डोळ्यांनी संस्थाचालकांच्या आश्वासनांवर विश्वास ठेवून क्षणात अशा खाजगी इंग्रजी शाळांकडे आकर्षित होऊन आपल्या पाल्याला पण फक्त इंग्रजी शिक्षण मिळेल या भाबड्या आशेने अशा शाळांमध्ये प्रवेश करवून घेतात. माझा प्रश्न आहे की पालकांना दिलेली किती आश्वासने किती संस्थाचालक पुर्ण करतात. माझ्या तर निदर्शनात असे संस्थाचालक आढळले नाहीत आणि असतीलही तर अगदी बोटावर मोजण्याइतके... एकदा प्रवेश झाला कि शाळांची परिस्थिती जैसे थे!

वाहतुकीसाठी किती शाळांची 'स्कूल बस' ही शासनाने 'स्कूल बस' साठी आखून दिलेल्या नियमांचे पालन करते? बहुतेक शाळांच्या बसचा तर प्रमुख ओळख असलेला 'पिवळा' रंगच पिवळा नसून 'पांढरा' असतो! एका विद्यार्थ्याच्या जागेवर तीन-तीन विद्यार्थी बसवले जातात. स्कूल व्हॅन मध्ये विद्यार्थ्याँसोबत एक शिक्षक ठेवण्याचा नियम असताना शाळेच्या व्हॅन मध्ये प्रवास करणाऱ्या शिक्षकांना संस्थाचालकांद्वारे मानसिक त्रास दिला जातो (ते शक्यही कसं होईल म्हणा जेथे विद्यार्थ्यांसाठीच सोयीस्कर जागा नसेल तिथे). आणि (माझ्यासारख्या) एखाद्या प्रामाणिक प्राचार्याने नियमाचा आधार घेत शिक्षकांची बाजू घेतल्यास विरोध केला जातो (अर्थातच ही भुतकाळात घडलेली सत्यता आहे). मला हा ही प्रश्न पडतो कि पांढऱ्या रंगाच्या 'स्कूल व्हॅन्स' ना परवानगी नसतानाही रोडवर जागोजागी धावताना आढळत असताना वाहतूक पोलिस (RTO) च्या लक्षात कशी काय येत नाही, आणि आली तरी संबंधित शाळा व संस्थाचालकांविरुद्ध कारवाई का केली जात नाही. की वाहतुक पोलिस सुद्धा आपले खिसे गरम करून अशा निवडक संस्थाचालकांच्या काळ्या कारनाम्यात साथ देऊन स्वत:हून भ्रष्ट होऊ ईच्छितात?? ज्यांच्या खांद्यावर सुरळीत वाहतुकीची जवाबदारी आहे असे भारतातील कर्तव्यदक्ष वाहतूक पोलिसच जर अशा संस्थाचालकांवर कारवाई करणार नसतील तर ईश्वर न करो पण भविष्यात अशा स्कूल व्हॅन एखाद्या घटनेत दुर्घटनाग्रस्त झाल्यास त्याला जवाबदार कोण राहील??

शाळेचे प्रवेश शुल्क इतर शाळांच्या तुलनेत थोडे कमी ठेवून शाळेच्या गणवेष व पाठ्यपुस्तक विक्रीमध्ये देखील पालकांची शाळेकडून लूटच केली जाते की! परत पुढल्या वर्षीही परिस्थिती जैसे थे! अच्छा! एखादा पालक पाल्याची शाळा बदली प्रमाणपत्र (TC) घेण्याकरिता शाळेत गेल्यास पालकाला ते देण्यात टाळाटाळ केली जाते. आणि तयार झालेच तर संपुर्ण वर्षाचे शाळा प्रवेश शुल्क भरण्यास सांगीतले जाते. हा विनाकारणचा आर्थिक व मानसिक त्रास नाही का?

हे सर्व घडत असताना या सर्व स्वयंअर्थसहाय्यित खाजगी इंग्रजी शाळा ज्या शासकीय अधिकाऱ्यांच्या अधिपत्याखाली येतात ते शिक्षण खात्यातील अधिकारी काय करत असतात हा खरा संशोधनाचा विषय आहे.

बरं! शासनाने शाळांमधील शिक्षक भरती संदर्भातही काही नियम आखून दिलेले आहेत. कोणत्याही शाळेत कार्यरत शिक्षक व्यावसायिक पात्रता (D.Ed./DTEd/B.Ed) धारक असणे बंधनकारक असून त्यासोबतच आता सीबीएसई शाळांमध्ये केँद्रशासनाची Central Teachers Eligibility Test (केँद्रीय शिक्षक पात्रता चाचणी- CTET) आणि राज्य शासनाच्या शाळात संबंधित राज्याची TET परीक्षा (महाराष्ट्रात MahaTET) उत्तीर्ण उमेदवार असणे अनिवार्य आहे. परंतू खाजगी शाळांमधील किती शिक्षक किँबहूना किमान व्यावसायिक पात्रताधारक (D.Ed./DTEd/B.Ed.) तरी असतात? ते तर जाऊ द्या पण जे पालक आपल्या पाल्याला इंग्रजी माध्यमाचे CBSE शिक्षण देऊ ईच्छितात त्या CBSE शाळांमधील शिक्षक तरी CBSE शिक्षणक्रमातून किमान 10वी, 12 वी तरी उत्तीर्ण असतात का? आणि इंग्रजी माध्यमाच्या खाजगी शाळेत शिकवणारे किती शिक्षक (LSRW-Listening, Speaking, Reading and Writing) या किमान 4 भाषिक कौशल्यात तरी निपूण असतात? अर्थात किती शिक्षकांना खरंच व्यवस्थित इंग्रजी बोलता, वाचता व लिहिता येते?

माझा 3 खाजगी इंग्रजी CBSE शाळांमध्ये माजी शिक्षक व एका स्वयंअर्थसहाय्यित इंग्रजी माध्यमाच्या CBSE शाळेत दोन महिने का होईना पण माजी प्राचार्य/मुख्याध्यापक म्हणून असा अनुभव आहे की तिथे बहुतेक शिक्षक राज्य शासनाचा अभ्यासक्रम शिक्षित (मी सुद्धा!) व ते ही व्यावसायिक पात्रता (DTEd, BEd) नसलेले अर्थात अप्रशिक्षित असतात. (मी DTEd उत्तीर्ण आहे) मग असे शिक्षक जे स्वत:सुद्धा राज्य शासनाचा अभ्यासक्रम शिकलेत ते ही अधिकतर मराठी किँवा निवडक सेमीइंग्रजी माध्यमाच्या शाळातून ते संपूर्ण इंग्रजी माध्यमातून CBSE चा अधिक काठिण्यपातळीचा अभ्यासक्रम विद्यार्थ्याँना कसा शिकवू शकतील? आणि त्यांनी शिकवलेला अभ्यासक्रम विद्यार्थ्याँना कसा समजेल याविषयीची वास्तविकता साधी कल्पना करूनही लक्षात येईल. अशा शिक्षकांच्या अध्यापनातील काही त्रुटीँची तक्रार घेऊन आल्यास संस्थापकांमार्फत पालकांना त्यांचीच चूक असल्याचे सांगून चुका करणाऱ्या शिक्षकांचा पक्ष घेतला जातो आणि जेव्हा एखादा प्रामाणिक व आपल्या कार्यात निपूण शिक्षक/मुख्याध्यापक संस्थापकांना वारंवार चुका करत असलेल्या शिक्षकांबद्दल सुचित करतात तेव्हा त्या प्रामाणिक/कौशल्यसंपन्न शिक्षकांनाच संस्थापकांचा मानसिक त्रास सहन करावा लागतो. अशावेळी खरी चुक कोणाची असते? अशा बाबतीत संस्थापकांना दोष देऊन भागणार नाही कारण खरे जर चुकत असतील तर ते म्हणजे भोळे पालक! होय पालकच! कारण अशा शाळांमधील शिक्षकांची शैक्षणिक व व्यावसायिक अर्हता तसे माध्यम माहिती असूनदेखील तेच तर आपल्या पाल्याला खोट्या आशेने अशा शाळेत पाठवतात. खरंतर ते शिक्षक ज्यांचा मी वर नकारार्थी उल्लेख केलाय ते प्रामाणिक प्रयत्न करतात मात्र जे स्वत: 12 वीपर्यँत राज्य शासनाचा अभ्यासक्रम शिकले त्यांच्याकडून मोठ्या चमत्काराची अपेक्षा बाळगणे हा शुद्ध मुर्खपणा नव्हे का??

बरं! याबरोबरच शासनाने प्राथमिक शाळांमधील शिक्षकांसाठी विशिष्ठ वेतनश्रेणी ठरवून दिलेली आहे. मी जाणतो की खाजगी शाळांमध्ये नोकरीसाठी काही वर्ष फुकटात काम करावे लागते. अन्यथा मग दहा-पंधरा-वीस लाख रुपये रोख किँवा टप्प्याटप्प्याने भरावे लागतात; त्यातही कोणी आपल्यापेक्षा जास्त देणारा उपलब्ध असल्यास आपला पत्ता कटून त्याची वर्णी लागते. मला पक्का मार्केट रेट माहीत नाही! कारण माझ्यासारख्या बऱ्याच डीटीएड धारक बेरोजगारांची तितकी ऐपत नाही व मला फक्त एक रुपयाही हरामाचा घेऊन कोणी कायमस्वरुपी नोकरी देत असेल तरी मला ती नोकरी नको आहे. कारण एकीकडे भ्रष्टाचाराच्या विरोधात 77 वर्षाचे ज्येष्ठ समाजसेवक श्री अण्णाजी हजारे उपोषणे व आंदोलने करत असताना माझ्यासारख्या त्याच 'हजारे' आडनावासह जन्माला आलेल्या तरुणानेच भ्रष्टाचाराला खतपाणी घालणारे कृत्य केल्यास ईश्वर मला कधी माफ करणार नाही. म्हणण्याचा अर्थ काय तर शिक्षण या पवित्र क्षेत्र व शिक्षकी या पवित्र व्यवसायाचे हे संस्थाचालक व काही राजकीय नेत्यांनी अगदी बाजारीकरण करून ठेवले आहे. तर असो!

पण स्वयंअर्थसहाय्यित तत्त्वावर मान्यताप्राप्त शाळेत नोकरीसाठी असे डोनेशन भरावे लागत नाही. नोकरीसाठी एक प्रभावशील अध्यापनाचं सादरीकरण (डेमो) पुरेसा असतो. सोबत उमेदवाराचे माहितीपत्रक. परंतू त्या माहितीपत्रकातील माहिती बरोबर आहे की नाही याचीही शहानिशा केली जात नाही. जर तुमचं अध्यापन कौशल्यपुर्ण नसेल परंतू संस्थाचालकांशी 'चांगली' ओळख अथवा 'जवळचे' नातेसंबंध असतील तर मग तर शैक्षणिक पात्रता साधा शिपाई होण्याचीही नसेल तरी शिक्षक म्हणून शाळेत रुजू होणे कठीण नाही. शैक्षणिक पात्रता व व्यावसायिक पात्रतेचा तर विचारच सोडा! आता विनाडोनेशन सुशिक्षित बेरोजगारांना नोकरी दिल्यावर संबंधित शिक्षकांना स्वयंअर्थसहाय्यित खाजगी इंग्रजी माध्यमाच्या शाळांमध्ये दिवसभर राब-राब राबवले जाते आणि मानधनाच्या नावावर शिक्षक व 'फक्त नावाच्या' मुख्याध्यापकांना पगाराच्या नावाखाली अगदी रु.1000 ते रु.6000 (मी खुप मोठा आकडा सांगतोय) असे नाममात्र भीक घातल्यासारखे मासिक मानधन दिले जाते. आणि बेरोजगारीला कंटाळून आमच्यासारखे सुशिक्षितही असे व्यवसाय खाली राहण्यापेक्षा बरं म्हणून असे काम स्विकारतातही हिच खरी शोकांतिका आहे; कारण यामुळेच तर अशा संस्थापकांना बळ मिळतं! (अर्थात काही खाजगी शाळांमध्येही शिक्षक-मुख्याध्यापकांना समाधानकारक वागणूक व मानधन दिलं जातं त्यासंबंधी माझा वाद नाही.) मी ही मान्य करतो की डोनेशन वगैरे भरलेला नसताना व शासकीय नोकरी नसलेल्या ठिकाणी अगदी पंधरा-वीस हजार रुपये मानधनाची अपेक्षा बाळगणे चुकीचे ठरेल मात्र शिक्षकी व्यवसायासाठी समाधानकारक मानधनाची अपेक्षा चुकीचीही तर नाही ना?? शेवटी संस्थापक मंडळी सुद्धा त्याच 'स्वयंअर्थसहाय्यित'च्या नावाने पालकांकडून अगडबंब शुल्क गोळा करतातच की!
माझा प्रश्न आहे की शासन स्वयंअर्थसहाय्यित शाळांना मान्यता देताना शिक्षक व शिक्षकेतर कर्मचाऱ्यांना दिल्या जाणाऱ्या वेतनश्रेणीसंबंधी काही नियम आखून देत नाही का? आणि जर शासनामार्फत असे नियम आखून दिले जात असतील तर अशा शाळांमधील शिक्षक खरंच अध्यापनकार्यासाठी निर्धारित किमान शैक्षणिक व व्यावसायिक पात्रता धारण करतात का? ते करत असतील तर त्यांना निर्धारित वेतनश्रेणीतील वेतन/मानधन नियमित दिलं जातं का? याबाबत चौकशी/शहानिशा व खात्री करुन घेण्याची जवाबदारी कुणाची? ती प्रशासनात कार्यरत शैक्षणिक खात्यातील अधिकाऱ्यांची जवाबदारी नाही का? आणि जर आहे तर ती जवाबदारी प्रशासकीय अधिकारी निष्ठेने पार पाडतात काय? माझा प्रशासनाविरुद्ध रोष यत्किँचितही नसून प्रशासनाच्या उदासिन व सर्व काही ज्ञात असून पैसे खाऊन यासंबंधी 'माहितच नसल्याचा' आव आणून गप्प बसलेल्या निवडक प्रशासकीय यंत्रणेबद्दलचा हा संताप आहे.

म्हणूनच मला मनापासून वाटतं की नव्या खाजगी शाळांच्या प्रस्तावांना मंजूरी देण्यापेक्षा जून्या शासकीय मराठी शाळांतूनच किँवा नव्या 'शासकीय' इंग्रजी शाळा उघडून इंग्रजी माध्यमातूनही CBSE च्या पण शिक्षणाची सोय उपलब्ध करुन देता येऊ शकतेच की! काय हे शक्य नाही का? असे केल्याने बऱ्याच गोष्टी एकत्रितपणे साधता येतील-

असे झाल्यास सध्या खाजगी इंग्रजी माध्यमाच्या शाळांकडे वाढता विद्यार्थ्यांप्रतीचा पालकांचा कल पुनश्च शासकीय शाळांकडे वळेल.
साहजिकच जेथे आज शासकीय प्राथमिक शाळांमधील शिक्षकांना शैक्षणिक वर्षाच्या प्रारंभी भर ऊन्हात 6-14 (विशेषत: 6) वर्षे वयोगटातील विद्यार्थ्यांच्या शोधात (विशेषत: इ. 1ली च्या) प्रवेशासाठी भटकावे लागते तेथे पालकवर्ग स्वत:हून पाल्याचा प्रवेश शासकीय शाळांमध्ये करतील. परिहार्याने आपोआप शासकीय शाळांमधील विद्यार्थीसंख्या वाढेल.
विद्यार्थीसंख्या वाढल्याने साहजिकच अधिक शिक्षकांची गरज भासेल. जेथे आज नोकरीतील शिक्षकच अतीरिक्त ठरत असल्याने समायोजन करण्याची गरज आहे असे तत्कालीन महाराष्ट्र शासनामार्फत सांगीतले जात होते, त्याच शासकीय शाळांमध्ये कित्येक मागील 4 वर्षापासून न झालेली शिक्षक भरतीची परिस्थिती बदलून प्राथमिक शाळांमध्ये नव्या शिक्षकांची गरज भासेल.
आमच्यासारख्या सुशिक्षित डीटीएड/बीएड धारक सुशिक्षित बेरोजगारांना शासकीय, खाजगी किँवा कंत्राटी तत्त्वावर नोकरीत सामावून घेत समाधानकारक मानधन देऊन बेरोजगारमुक्त करता येईल.
सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे खरंच इंग्रजी माध्यमातून आपल्या पाल्यांना शिकवू ईच्छिणाऱ्या पालकांच्या पाल्यांना खरोखर प्रशिक्षित शिक्षकांमार्फत शिक्षणाचा लाभ घेता येईल.

आपण जर मला विचारलं की मराठी शाळांच्या अशा केवीलवाण्या परिस्थित जवाबदार कोण आहे तर मी म्हणेन चतुर्थ पासून तर प्रथम श्रेणीचे शासकीय कर्मचारी आणि उच्चपदस्थ अधिकारी. होय! मग ते शिपाई/शिक्षक कर्मचारी असोत किँवा पोलिस अधिक्षक वा माननीय जिल्हाधिकारी! होय हे शासकीय कर्मचारी/अधिकारी सुद्धा तितकेच मराठी शाळांच्या दुरावस्थेला कारणीभूत आहेत. कसे? कसे ते मला विचारण्यापेक्षा जर आपण वरील नमूद केलेल्यांपैकी कोणीही असाल अथवा नसाल तरी... जर आपले पाल्य प्राथमिक शिक्षण घेत असतील तर स्वत:ला विचारा कि ते शिकत असलेली शाळा कोणती? अहो दातओठ काय चावताय मी सांगतो- आपल्यापैकी बहुतेकांचे उत्तर हे खाजगी शाळा असेच असेल.. मला वाटतं मी बरोबर आहे. कारण आम्ही शासनाकडून वेतन तर घेतो पण जेव्हा आपल्या मुलांच्या प्राथमिक प्रवेशाची वेळ येते तेव्हा त्यांना खाजगी शाळेत दाखल करुन घेतो. आम्ही शासकीय प्राथमिक शिक्षक काय करतो तर शैक्षणिक सत्राच्या प्रारंभी विद्यार्थी प्रवेशासाठी घरोघरी भेटी देतो परंतु आपल्या पाल्यांना मात्र खाजगी शाळेत पाठवतो. का? कारण आमच्याकडे पैसा आहे. आणि हा पैसा कुठून आला? तर शासकीय नोकरी करून. परंतू त्याच शासकीय शाळांच्या दयनीय परिस्थितीची जाणीव असूनदेखील ती परिस्थीती सुधारण्यासाठी आमचे शासकीय कर्मचारी/अधिकारी म्हणून योगदान काय? तर शून्य! का? आमचे ही मराठी शाळांची दयनीय परिस्थिती बदलून सुजलाम् सुफलाम् करणे हे कर्तव्य वा उत्तरदायित्व नाही का?

तसं पाहता आता मी जी मागणी करतोय ती बरेच जणांनीही यापुर्वी केलेली आहेच. किँबहूना आजच फेसबुक या सामाजिक संकेतस्थावर 'मराठी कविता समूह' या गृपच्या भिँतीवर (वॉल) कुण्या भाविना राउत नावाच्या तरुणीनं हेच विचार हिंदीतून व्यक्त केलेले वाचलेत.

राज्य व केँद्र शासनाने असा कायदाच करायला हवा की शासकीय नोकरी करणाऱ्या कनिष्ठापासून वरिष्ठांपर्यँत सर्व श्रेणीचे कर्मचारी (मग ते शिपाई, लिपिक, असोत की जिल्हाधिकाऱ्यांसारखे उच्चपदस्थ अधिकारी) सर्वाँनी आपल्या 6 ते 14 वयोगटातील पाल्यांना सरकारी शाळेतच किमान प्राथमिक शिक्षण (इयत्ता पहिली ते आठवी) पुर्ण होईपर्यँत दाखल करुन घ्यावे. आणि जे कर्मचारी व/वा अधिकारी या कायद्याचे पालन करणार नाही अशा कर्मचारी व/वा अधिकाऱ्यांनी त्वरीत आपल्या शासकीय नोकरीच्या पदावरून राजीनामा द्यावा अथवा तसे न केल्याच्या शासनाच्या निदर्शनास आल्यास अशा कर्मचारी/अधिकाऱ्यांना अनुक्रमे अधिकारी/शासनाने शासकीय सेवेतून निलंबित करावे. (किँबहूना तशी तरतूद त्या कायद्यातच असावी.)
आता आपण म्हणाल की हे जरा अतीच होतय. पण हे अती नसून योग्यच आहे. कारण पुर्वीतरी कोठे होत्या अशा गावोगावी इंग्रजी शाळा? तरी तुमचं-आमचं शिक्षण योग्यरितीने झालच ना! ज्या मराठी माध्यमाच्या शासकीय शाळांना आज आम्ही कमी लेखतो त्याच मराठी शाळांमधून प्राथमिक शिक्षण घेऊनही पोहोचलातच ना आपण तितक्या मोठ्या पदावर! घातलीच ना तुम्ही तितत्या मोठ्या पदाला गवसणी? आपणास तर मराठी शाळेतील शिक्षण कधी यशाच्या आड अडथळा म्हणून आलं असेल असं मला तरी वाटत नाही. जे माध्यम व शाळा आपल्या यशाच्या मध्ये आड आले नाहीत त्याच माध्यम व शाळांना मग आपल्या पाल्याच्या शिक्षणाच्या वेळी इतकं हीन दर्जाचं कसं काय समजू शकतो? म्हणूनच मला मनापासून वाटतं की शासकीय कर्मचारी व/वा अधिकाऱ्यांनी आपल्या पाल्यांना शासकीय मराठी शाळांतच टाकावं असा कायदा बनायला हवा कारण आज त्याची नित्तांत आवश्यकता आहे. आणि समजा जर असा कायदा आला नाही तरी सर्व शासकीय कर्मचाऱ्यांनी आपली नैतिक जवाबदारी समजून आपल्या पाल्यांना शासकीय मराठी शाळातच दाखल करायला हवे.
आता आपण म्हणाल की तेव्हाची परिस्थिती वेगळी होती. तेव्हाचा काळ वेगळा होता. आर्थिक परिस्थिती हलाखीची होती. स्पर्धा नव्हती. आम्हाला अशी संधी नव्हती. तरी तुमचं भागलंच ना? आणि आता तुमची आर्थिक परिस्थिती बदलवून देणारी शाळा कोणती? तेव्हा मराठी शाळांना खरंतर पर्यायच नव्हता. आणि आज पर्याय झालेल्या इंग्रजी शाळांमध्ये राज्याची मातृभाषा मराठीची अवस्था काय आहे. तर तिथे एक मराठी विषय शिकवला जातो तोही अनिवार्य आहे म्हणून! त्या मराठी विषयाला पण इतका सोपा समजला जातो कि तो विषय कोणीही शिक्षक शिकवून घेईल. इतर विषयांप्रमाणे मराठीवर प्रभुत्वसंपन्न शिक्षकाची स्वतंत्र नेमणूक केलेली मी आजवर एकाही खाजगी इंग्रजी शाळेत पाहिलेली नाही. इतकच काय तर मी तर काही शाळांमध्ये हा ही अनुभव घेतलाय की तिथे मराठीच्या तासिकेव्यतीरिक्त शिक्षकांनी आपापसात मराठीतून वार्तालाप करणे सुद्धा वर्ज्य असते. (काही शाळेत तर हे दंडनीय आहे!) इंग्रजी शाळांमध्ये इंग्रजीचा प्रसार मी ही समजू शकतो मात्र राज्याची मातृभाषा मराठीची याच महाराष्ट्रात हेटाळणी व तिरस्कार कशासाठी? आज अशा मराठी शाळांना इंग्रजी शाळेचा पर्याय असल्यामुळेच मराठी भाषेची इतकी दयनीय अवस्था झाली. आणि म्हणूनच मराठीची अशी केवीलवाणी अवस्था पाहून भालचंद्र नेमाडे यांच्यासारख्या ज्येष्ठ साहित्यिकाने आक्रोशातून "इंग्रजी शाळा बंद करा" असे विधान केले तर त्यांचं चुकलं तरी कोठे?? अर्थातच त्यांचा रोष इंग्रजी भाषेवर नसून इंग्रजी शाळांवर होता. नेमाडेँनी 'इंग्रजी शाळा बंद' करण्याची मागणी केली पण 'इंग्रजी बंद' करण्याची नाही हेही माध्यमांनी त्यांच्या विधानावर चर्चा करत असताना परिसंवादात लक्षात घ्यायला हवे.
मी आपल्या म्हणण्याशी पुर्णपणे सहमत आहे. मी जाणतो की सध्या शासकीय मराठी शाळांचीही परिस्थिती काही खुप चांगली नाही. होय सध्या काही शासकीय शिक्षक आपल्या कर्तव्याप्रती उदासीन असतीलही पण सर्व शिक्षकांना दोष देऊन चालणार नाही कारण चांगले व आपल्या कर्तव्याप्रती प्रामाणिक शिक्षक देखील समाजात आहेत. आणि निवडक शिक्षकांच्या उदासिनतेला हे ही एक कारण आहे की आजचे पालकच शासकीय शाळांप्रती उदासीन आहेत.
आपणास कदाचित वाटत असेल की मी स्वत:चा उल्लेख वर माजी शिक्षक व प्राचार्य असा केल्याने ज्येष्ठ व्यक्ती अथवा येथे इंग्रजी भाषा, खाजगी इंग्रजी शाळा, संस्थापक, प्रशासन व शासनाच्या विरुद्ध जरा तिखट भाषेत लिहिल्यामुळे या सर्वाँचा खुप मोठा विरोधक आहे वगैरे--- तर जरा थांबा! आपण ईथे गैरसमज करून घेताय. माझा कोणत्याही शाळा, संस्थापक, शिक्षक, अथवा शासन, प्रशासन वा तेथील अधिकारी/राजकीय नेत्याला वैयक्तिक विरोध नाही. तरी जर कोणाच्या भावना माझ्या लिखाणामुळे दुखावल्या असतील तर दुरूनच व विरोधात्मक प्रतिक्रिया येण्यापुर्वीच मी क्षमाही मागतो. मात्र आपण वस्तुस्थितीकडे दुर्लक्ष करु शकत नाही. मी कोणी पत्रकार वा खुप मोठा विचारवंत सुद्धा नाही. या लेखाला नेमाडेंचे विधान हेच एक निमित्त आहे एवढेच!
इंग्रजी भाषेला माझाही शंका घेण्याईतपतसुद्धा विरोध नाही. किँबहूना तो कसा काय असू शकेल. कारण या लेखात मी स्वत: जरी इंग्रजी शाळांवर टिप्पणी केलेली असली तरी माझा स्वत:चासुद्धा सर्वात आवडता अभ्यासक्रमीय विषय 'इंग्रजी'च आहे तो ही इयत्ता. दुसरीपासून.
10392584_703621049753800_398921712847783
10349892_706493166133255_724664713712862

मी स्वत: फक्त 22वर्षीय अविवाहित तरुण आहे. माझं स्वत:चं बालवाडीपासून तर दहावी पर्यँतचं शिक्षण संपुर्णत: मराठी माध्यमातुन झालं. त्यातही इयत्ता सातवी पर्यँत शासनाच्या अनुक्रमे गोँदिया (तत्कालीन भंडारा) (इ.1-2री ½), जालना (इ. 2री ½-इ. 3री ½), गोँदिया (इ. 3री ½- इ. 6वी) व परत जालना (इ. 7वी) असे जिल्हा परिषद (तत्कालीन भंडारा व आताच्या गोँदिया) तील तिरोडा पं.स. अंतर्गत जि.प. पुर्व माध्यमिक शाळा इंदोरा खुर्द (निमगाव) व जिल्हा परिषद जालना तील अंबड पं.स. अंतर्गत जि.प. प्राथमिक शाळा दोदडगाव येथे शिकलो. मला जिल्हा परिषदेच्या मराठी शाळात शिक्षण घेतल्याचा अभीमान आहे व मला तरी मी कोठे किँबहूना इंग्रजीतही (इंग्रजी शाळेतून शिक्षितांच्या तुलनेत) कमी आहे असं वाटत नाही. आज अविवाहित असतानाच मी हे ठामपणे सांगतोय की "उद्याचालून भविष्यात माझी ऐपत मुलांच्या शिक्षणावर कितीही खर्च करण्याची झाली वा मी भविष्यात साधा शिपाई झालो अथवा कलेक्टर जरी झालो तरी भविष्यात विवाहबद्ध झाल्यानंतर मी आपल्या मुलांना कदापिही इंग्रजी माध्यमांच्या कॉन्व्हेँट व पब्लिक स्कुल सारख्या खाजगी शाळेत टाकून त्यांची 'एक ना धड भाराभर चिँध्या' (ना व्यवस्थित इंग्रजी ना व्यवस्थित मराठी) अशी फसगत अवस्था करणार नाही. मला बिल्कूलही पर्वा नाही भविष्यात लोकं काय म्हणतील त्याची! मी हे फक्त म्हणून/लिहून दाखवत नसून भविष्यात कृतीत उतरवणार आहे." (अन्यथा असं न केल्यास तुम्हीच या ना हा लेख घेऊन माझ्याकडे!) म्हणूनच मला मनापासून वाटतं की प्रत्येकच शासकीय कर्मचाऱ्याने आणि अधिकाऱ्याने आपल्या पाल्याला शासकीय शाळेत दाखल करायला हवं!

जर उच्चपदस्थ अधिकाऱ्यांची मुले शासकीय शाळांमध्ये शिकतील तर साहजिकच अध्यापनासंबंधी उदासीन व अकर्तव्यदक्ष शिक्षक सजगतेने प्रामाणिकपणे ज्ञानदानाचे कार्य करु लागतील. जेव्हा शासकीय कर्मचारी व अधिकारी आपल्या मुलांना शासकीय शाळेत दाखल करतील तेव्हा सामान्य जनता साहजिक त्यांच्या कृतीने प्रभावित होऊन आपली मुले पण शासकीय शाळेतच दाखल करतील.

थोडक्यात काय तर शासनाच्या अशा एका कायद्यामुळे शासकीय शाळांकडे बघण्याचा विद्यार्थी, शिक्षक, पालक व समाजाचा दृष्टिकोण ही सुधारेल व शासकीय शाळांना खऱ्या अर्थाने पुनर्संजीवनी लाभून आदर्श नागरीक निर्मितीच्या मोलाच्या कार्यात सतत अग्रेसर राहता येईल. अर्थात हे सर्व होऊ शकतं पण फक्त आणि फक्त राज्य व केँद्र शासनाने ठरवलं तर! आणि म्हणूनच मला वाटतं की मराठी भाषेच्या हितार्थ ज्येष्ठ साहित्यिक श्री भालचंद्र नेमाडे यांच्या शब्दांकडे लक्ष न देता त्यांचा उद्देश समजून घेऊन त्यांच्या वक्तव्याचा महाराष्ट्रात आदर व्हायला हवा.



  • टिप:- ईथे शासकीय चा अर्थ फक्त सरकारी नसून शासनाच्या नियंत्रणाखालील सर्व शैक्षणिक शाळा व शैक्षणिक संस्था असा अर्थ अभिप्रेत आहे.
  • ताजा कलम:- हा लेख 30 नोव्हेँबर व 01 डिसेँबर 2014 रोजी लिहिलेला आहे.


-राजेश डी. हजारे (RDH)

भ्रमणध्वनी- 07588887401, 07744018492
ईमेल- www.rdh@gmail.com
(लेखक 'अखिल भारतीय मराठी साहित्य परिषद, पुणे' च्या गोँदिया जिल्हा शाखेचे जिल्हाध्यक्ष आहेत.)

Wednesday, 23 April 2014

100th/CENTURIAN BLOG on my Birthday

BLOGPOST ----> 100th

DAY---->577

FIRST BLOGPOST from my LAPTOP



Happy+100th+Blog+Post.jpg

Hi & Hello everyone!!

First of all many-many CONGRATULATIONS to me and THANK YOU so much to all of you for being with my words and reading my blogs from last 572 days.. This is 100th/CENTURIAN blog I am posting …

I don’t write/blog to increase numbers but I was really excited about my 100th blogpost .. Last time when I had posted my 50th (Golden) Blog that was my 21st birthday 18th April 2013, what a pleasant co-incidence this is that I am posting this my 100th/CENTURIAN BLOGPOST on my 22nd birthday..!!! YES!! It’s 18th April 2014 .. This was my birthday yesterday… It means I took whole one year to post my next blogs i.e. 51st - 100th !! But I have not any problem about my blogging duration..!! I am glad that Finaly Its happening..!!

100000-visitors.jpg

I am blogging since 24th September 2012 from last 573 days..!! Means my blogging ratio is 1blog/5 days, 1 blog/137 hrs, 1blog/8236 mins, or 1blog/494208 secs.. In these 573 days so many commentators commented or gave feedback by various media like comment, feedback, email, call, sms, facebook msg, twitter and appreciated me.. But I appproved only 97 COMMENTS yet for security reasons and to avoid spam on this site…!!! Thus the ratio of comments on my site is >1 comment/5 days, 1 comment/141 hrs, 1 comment/8491 mins or 1 comment/509492 seconds… I would like to mention few peoples who appreciated me and praised on my blog.. The names are Mrs. Vinita Deshmukh (Author & Journalist), Mr. Arun V. Deshpande sir, Dr. Girish Chavan, Mr. Sandip Nazare, my friend Pritesh Chute & those all others whose names I can’t mention here… I very overwhelmed when Mrs. Vinita V. Deshmukh mam had given feedback & shared my review blog which has written on the book ‘TO THE LAST BULLET’ co-authered by her with Mrs. Vinita A. Kamte.. I would always like to be under their obligations. I hope your blessings will be showering on me always.. Keep appreciating me..!! Recently my blog & this site has completed 1,00,000+ VISITS on 25th February 2014 after the journey of 520 days.. Today you can see more than 1,33000 hits on this website’s Visitor Counter at bottom.. Thus the visit ratio of this site is 227 visits/day, 9.5 visits/hr., 6.33 visits/minute or 380 seconds/visit..!!!

There are so many reasons which makes this blog very-very special..!! That are first & most important thing is this was my birthday as I mentioned above…!! Another most special thing is I am posting this blog from my laptop..!! Yes this is first blog I am posting from PC and for that I must THANK to the my father for gifting me a DELL Inspiron 3537 laptop of worth Rs 35500+ !! The speciality of yesterday was that’s FRIDAY or JUMMAH In Arabic.. The holy day in Islamism.. And as you know I am much influenced by by Islamism although I born as Hindu..!! Yesterday was the Sankashta Dative (Sankashta Chaturthi of Lord Ganesha I had kept fast yesterday), one more thing is this was not common Friday; It was GOOD FRIDAY the festival of Parsi brothers & sisters.. Overall it was an auspicious day… This was 18th April.. Not only my birthday but also the birth anniversary of Maharashtra’s first ‘Bharatratna’ recipient and a great social worker Late Maharshi Dhondo Keshav Karve… I pay my homage to his soul.. And It’s the birthday of so many peoples including my facebook friends Sachin More and others so I wish them all a very HAPPY BIRTHDAY including me..!!

I know that I gave little trouble to you to read blogs by posting one blog in more than post & link.. I thank to support me and keep patience.. Now I think that problem will not occur again in future; because I will post from PC in which I will not have face problem to write in limited characters..!! I had posted one blog titled “SMS Pathavlyane Manus Rashtrapremi Hoto Ka?” (Does A Man Becomes a Patriotic By Sending SMS?”) on dated 25th Jan 2014 In 3 posts which has been unfortunately deleted autimatically so the blog post number has been decreased; otherwise this post should be 101st or 103rd..!! That problem occurred first time on this site and I consulted to recover that most important and meaningful blogpost about patriotism with the CEO of mywapblog.com Mr. Arvind Gupta.. I hope and pray that problem will not occur again.. May be you will find just titles of my 98th (Status of my 13 Resolutions in 2013) & 99th (My new 14 Resolutions for 2014) blogpost so I promise you that I will complete those both blogs within next 2 days..

I am on facebook and twitter also.. On my official facebook page I had started one project in which I was publishing other literate’s literature; that project is resumed now.. But I will try to restart that project again in future…!! To read that you have to LIKE MY FACEBOOK PAGE.. I am on TWITTER since 18th February 2012 and have tweeted more than 12200 tweets in last 891 days with 117 followers which ratio is 13 tweets/day, 1.75 tweets/hr, 104 mins/tweet & 6263 secs/Tweet.. When I received replies from Mr. AMITABH BACHCHAN, SALMAN KHAN, other celebrities and CHETAN BHAGAT’s email I felt my account on twitter is fulfilled..!! You can view all Celebrities Reviews here..

I think you would know about CETFlash SMS Channel®!! I am thinking to start chargable/payable CETFlash™ SMS Service at very least cost/fees as following packs subscriptions-
Rs 30/Month, Rs 80/3Months, Rs 150/6Months, Rs 180/9Months & Rs 200/Year.. If any interested from you to subscribe please sms me
“JOIN{Space}CETFlash{Space}Your Name{Space}Your District”
e.g. “JOIN CETFlash RAJESHDHajare Gondia”

and kindly send me to +917588887401..
Note that this sms service is applicable for mobile users only from India and the condition is your mobile no. should NOT under Do Not Disturb (DND) activation by your telecom operator service provider.. Other Conditions Applied* ..!!! The detailed information of this service will be provided very soon on this site & CETFlash™’s Official Facebook Page®..

Now I bought a laptop so you will see this website more attractive & more beautiful than this is gradually but very soon!! I will try to buy my own’s domain name .com or .in and I will make this blog as my official website and until that also it is my official website.. One more thing is I don’t want to make this blog just only my official website but my official web portal too !! From where you can go at my any site or webpage in just a one click..!! It may take some time but it will happen.. I post articles, blogposts, poems, letters, diary, book, book reviews, film reviews & so much kinds of literature on this site.. I am very happy to declare the TAGLINEs of my official website www.rdhsir.mwb.im “YOUR SUPPORT IS MY STRENGTH..!!”™ and “YOUR SUPPORT GIVES ME STRENGTH TO WRITE MORE..!!”™ The official logo and then registered trademark™ of this official website will be launch very soon..!! And yes finally I would like to declare officially on my website on this auspicious day that I have been selected for the Late ‘Padmashri’ Dr.MANIBHAI DESAI NATIONAL SERVICE (RASHTRA SEWA) AWARD 2014 affiliated by Dr. Manibhai Desai Trust and Nehru Yuva Kendra, Sports Ministry, Government of India, New Delhi; which I will receive on birth anniversary of Dr. Manibhai Desai on dated 27th April 2014 at 5:30pm in Dr. B.R.Ambedkar Sankritibhavan at Pune..!!

May be you would like to know the plans of my birthday.. My birthday comes on 18th April but I celebrated my birthday with lot of joy in 2010 & 2011 on 19th April only.. And what a co-incidence this is that I have edited my birthday’s blog on 19th April although I papered this on 18th April & posting on on 23rd April... After that I sweared an oath to not celebrate my birthday in future because someone closed to my heart did not or could not join our celebration without whom I don’t think my celebration can be complete.. And I get succeeded to be stay on my decision to not celebrate my birthday for last 2years in 2012 & 2013.. So I go to temple and pray to the God.. In 2010 & 2011 I had prayed to the Allah by praying for blessings in Hazrat Baba Saiyed Ganjushah Rahamtullah Alaiha’s Dargah, Ramtek.. But here I don’t know where there is Dargah in my village Amgaon so I went to the Mahakali Temple & prayed.. Because I don’t want to disrespect any religion by mistakes so I scare to go to the Mosque although I always wish to go there..!! However I have a will to raise or gift a coverlet to the Dargah!!!

But last year I received a tweet “Happy Birthday bro.” on my birthday from any Malak Al Dunia who belongs from United Arab Emirates (UAE).. You would know how I am badluck about this relationship of brother & sister!! I avoided that girl because I did not want to accept another sister and get deceive myself again.. I didn’t want to differentiate my love which have in my heart for someone closest as sister you might know!!! Another reason was I don’t believe on relationships made on this vertual world of internet.. So I fully tried to ignore her but she made me ready to accept her a sister with her beautiful, caring & free frank nature.. She knows that even she also can not differentiate my love for a sister who is closest to my heart for someone other who even neither accepted me her brother nor communicated me for almost two years and still my love for her did not less even a bit.. And Even after knowing this Malak accepted me her brother… That’s why I respect her.. May be my friends will laugh on our relationship but I don’t care about that that who what thinks & talks about our relationships; because I am regretting my mistake to care what my friend will talk on our relationship once.. Now I will not repeat that mistake.. I don’t believe full one year has been passed for our relationship yesterday..!! I will not thank Malak for being in my life like unseen sister because if I thank her it will be my selfishness.. I will pray to the Allah to make our relationship’s bond tight forever..!! I thank to the Allah for a beautiful gift he gifted me a MALAK as sister..!! Infact yesterday I celebrated my birthday with much simplicity with my family because of Malak’s will.. YES I break my oath for my sister as same as I had sweared for my sister..!! Only regret is I have not seen her even after 1 years identification.. I Hope that moment will also come one day in my life.. I feel Malak was a biggest living gift ever after My parents gifted me the opportunity to see the beautiful

1902950_578477558934817_3504348434885679
1897817_493321437434686_6831835809220481

I received wishes from my so many known-unknown friends by various media but the first person who wished me was & is none other than my sister MALAK AL DUNIA on twitter and www.ask.fm/RDHSir.. Infact she was more excited than me about my birthday so I wish a BIG THANK to her for wishing me first.. I consider her tweets as from my closest one sister & I believe that she will not nervous with this..!!! I would like to mention few names who wished me first on my birthday via different media.. Malak Al Dunia (Twitter), Shubham Hadge, Sunil Narwade (Facebook), Chandu S. Dhakate, Babasaheb Tompe (Call) Prakash Bawankule (SMS) & Mr. Raman Kulkarni for unique wish in Sanskrit; I would thank to my family.. And then I Thank you all whose name I could not mention, Thank to all those whose greetings reached/unriched & who wished me on the right day or belated as I am posting this directly/undirectly.. THANK YOU ALL.. I am so overwhelmed..

I would like to thank my friends VIPIN R. TEMBHARE, TUSHAR S. KOSARKAR, RAHUL GIRHEPUNJE, YOGESH BANOTHE & others for their advice, help & time they gave me to buy a laptop.. Finally I would like to THANK all of you for loved, appreciated, supported, taunted, suggested, kept faith, showed kindness, criticized, abused, @commented, surfed my webpage, waited for my next blogpost, visited, read & shared my blog..

THANK YOU ALL..!!

22-birthday.jpg
22hbdcake.jpg


P.S.:- This blog has papered on 18th, Typed on 19th, Edited during 20th-22nd & published on 23rd April 2014..

Status of my 13 Resolutions of 2013

Blog Post- 98th

Day- 590

Hi!

I don’t know you remember or not; but I remember.. I had posted my 13 Resolutions in the first blog in 2013.. The year has gone.. Even new year 2014 has also come and its 3 and half months has passed of this year.. But I have not informed status of my last resolutions… I was thinking to write this blog post during last week of 2013 or first week of January 2014 with new resolutions for this year… But I could not do so.. So I am very sorry..!! Even I was thinking to post my 100th blog on 1st January of this year but unfortunately this also could not happen.. The first blog I posted in this year was Gandhi Jayanti Va Fatakemukta Diwali Vishesh…

So I am posting status of my resolutions of 2013 below:-

  • Resolution 1 (EDUCATIONAL & COMPETITIVE STUDY):-

I passed SYBA with 59% in grade B from Yashvantrao Chavan Maharashtra Open University (YCMOU) Nashik.. I gave one competitive type (not competitive) exam TET on 15th Dec. 2013 but unfortunately I failed in that because of my mistakes..

  • Resolution 2 (TO BREAK BAD HABITS):-
  1. Now I am careful about my BODY HYGINE so I will give grade B
  2. I had sweared to stop my habit of lips chewing but I could not stop it so I will try to stop this year.
  3. Still I elongate my chin while writing although now its under control.
  4. My other known-unknown personal bad habits are under control.
  5. And yes still I sleep & awake so late & I must take it serious.
  • Resolution 3 (CAREFUL ABOUT HEALTH/FITNESS):-

I have already admitted that I get up & sleep so late which is not good. I Could not start meditation or yoga or running or morning/evening walk or exercise; I never joined gym but thinking to join this.. Still my eating timings are not fix but trying to eat on time… And yes I am very careful about my fast on Thursday..

  • Resolution 4 (TO FIND A JOB):-

I had found a job for me and worked there as assistant teacher in Swami Vivekananda Public School (SVPS) Amgaon for 2 months during January-March 2013.. But I resigned only because of teachers’ mental torture was being there by the principal mam which I can’t tolerate where I was right.. Where I am wrong you may hang me, I will not utter even a word (but not for my mistakes of English grammar in this blog hmmm)!!! But where I am not wrong I will not tolerate you!! Then let them be even a Prime Minister of India except supreme court of India and the president of India.. I will follow their justice as a proud citizen of India… And yes my social works are still continue that will never stop..

  • Resolution 5 (LIMIT TO BROWSE SOCIAL MEDIA):-

I controlled so much on my habits where I was being addicted of social media like facebook and twitter but yes I admit that I can’t live even a day without internet. This social media gifted me a beautiful sister like Malak Al Dunia.. However I don’t believe on relationships of this virtual world.. I accept her too as my second sister after my ____tai.. And for that I thank to twitter for gifting me such a beautiful sister.. l thank my sister Malak for being in my life as a sister…

  • Resolution 6 (SUPPLEMENTRY/ADDITIONAL READING):-

I read so many books last year.. Few from those are ‘The 3 Mistakes Of My Life’ by Chetan Bhagat on which the bollywood film ‘Kai Po Che’ has been released later… ‘TURNING POINTS – A Journey Through Challenges’ by former president of India Dr. APJ Abdul Kalam, the inspiring story of braveheart IPS officer who sacrificed his life in Mumbai Terror Attacks on 26/11 in 2008 Late Ashok M. Kamte titled ‘TO THE LAST BULLET’ by Vinita A. Kamte & Vinita V. Deshmukh and so many other books are in this list..

  • Resolution 7 (COMPLETE WRITING OF THE REMINDED LITERATURE):-

I have not completed the fair writing of my drama ‘Sapnon Ki Shaadi’. I didn’t published my autobiography ‘MAJHI TAI : Ek Athvan’ on my website/blog because I want to rewrite the same story with different format & different names, places as Chetan Bhagat’s novels but in my same regional language Marathi & then in our national language Hindi.. I wrote and still write articles on so many different topics including current affairs and few of those being published in weekly newspaper ‘Rojgar Naukari Sandarbha’ by Nathe Publication Nagpur which is available to read all over Maharashtra for competitive exam students… I wrote poems & blogs in last year.. I wrote 5 poems & translated my old 5 poems Hindi into Marathi.. I know these are not good figures to be stay in the literary world but I kept my priority to write articles & blogs first last year..

  • Resolution 8 (PERSONAL DAILY DIARY):-
971825_466136743502233_1763558519_n.jpg

I maintained my diary very well last year.. The same blog posted first last year was the first entry of 2013 in my diary too!! 2013 started in my 4th diary which began with the 46th Birthday of Babuji on Oct. 12, 2012 and finished on Nov. 04, 2013 with last entry of 31st Oct, 2013.. The last year continued in my current 5th diary which has begun on 04th Nov, 2013 with entry of 04th Nov, 2013 titled HAPPY DIWALI; and the year ended last day on 31st Dec, 2013 with the title Good Bye 2013.. The last year 2013 was entirely GOOD but DECEMBER was BAD and the LAST WEEK OF DECEMBER 2013 was WORST ever for me because I lost Rs. 500 in gamble on 27th of Dec, 2013.. I am not a gambler but I tried first in my life and lost.. I learnt a big & most important lesson to never play such a game or never to be greedy/covert for earn money by shortcut ways or anything.. I promised myself that I will never try shortcut ways like this to get money or success from then in my life… Now my 5th diary is has started but I am taking so much time to update that this year because of my busy schedule and/or my laziness..

  • Resolution 9 (ENTERTAINMENT):-

Humans will to get entertain and his/her wills to get entertainment never fulfills… And who is in this world who doesn’t want entertainment in his/her life?? Then why not I am???

  • Resolution 10 (OWN’s DOMAIN):-

I could not buy own’s domain last year.. I tried in few sites but all the website hosting sites offers trial packs of unique domain names for limited time which I can’t afford because I want a domain for permanent time… As I said before in my old blog posts I see my this blog as my official website so whenever I will buy my own domain I will convert/transfer/attach that domain name to this website www.rdhsir.mwb.im.. To build this blog as my website I am doing so much efforts and spending so much time.. I wish to make this site not only my website site but to make my official web portal from which visitors can go at my any webpage in just one click.. So I will not hurry.. I will wait and watch Then I will buy my domain name.. I am finding to buy a domain name either .com or .in only!!

  • Resolution 11 (IGNORE UNNECESSARY WORKS OF LIFE):-

I ignored unnecessary works which were ignorable in my view..

  • Resolution 12 (TO BE A POLYGLOAT):-

My English has been improved so much last year which you can see in this blog.. However I don’t profess that I got command on English although I can say that I am trying to do my best to improve my English.. I believe that suddenly no one can get command on a new language although he/she can learn a new language.. I had noted that I will try to learn Urdu also in last year but couldn’t get opportunity to learn the Urdu language.. Even then I wish to learn Urdu and Arabic languages (at least basic knowledge) also if I get chance still now… My Marathi and Hindi are also very improved because of reading of literal books like novels, magazines and so many kind of literature..

  • Resolution 13 (OTHER WORKS):-

I tried to do my best to complete other works..

Finally this was my status or report of my 13 Resolutions of last year 2013 As I said at beginning I couldn’t post my resolutions for this year so I will post my new 14 resolutions for the year 2013 after publishing this blog..

THANKS!!!
rdhautographeng.jpg

RAJESH D. HAJARE (RDH)

  • President- Akhil Bhartiya Marathi Sahitya Parishad Pune’s branch of Gondia Dist.
  • Date- 2014-Apr 17/May 06 (Thu/Wed)
  • Place- Amgaon

Tuesday, 25 February 2014

मी दिवाळीनंतर रामटेक मध्ये

दिवस 520 वा

अनुदिनी 97 वी

मनातल्या मनात- पत्र 4

राजूची रोजनिशी 1 (कादंबरी- पत्र 4)


सर्व वाचक मित्रांना,
खरंतर हा पत्र 1 महिन्यापुर्वी 23 जानेवारीलाच प्रसिद्धीसाठी मुद्रीत केला होता पण त्यादिवशी प्रसिद्ध करता आला नाही. तीन दिवसांनी 26 जानेवारी रोजी भारताचा प्रजासत्ताक आला. प्रजासत्ताक दिनाला मी मागील स्वातंत्र्य दिनी प्रसिद्ध '15 ऑगस्ट - 'नावाचा' राष्ट्रीय सण' या लेखाचा पुढील भाग 'SMS पाठवल्याने माणूस राष्ट्रप्रेमी होतो का???' हा 3 पृष्ठांचा लेख प्रसिद्ध केला व तो झालादेखील. या लेखाला वाचकांचा उत्सफूर्त प्रतिसाद सुद्धा मिळाला. कदाचित आपण सुद्धा तो लेख वाचला असेल! पण आठवडाभराच्या आत हा लेख आपोआपच Delete झाला. सदर लेख Recover करण्याचे सर्व प्रयत्न केले पण निष्फळ! Mywapblog.com चे CEO श्री अरविँद गुप्ता यांना हे कळवले असता त्यांनी हे अनपेक्षित घडल्याबद्दल दिलगिरी व्यक्त करुन तो लेख रिकव्हर करण्याबाबत असमर्थता दर्शवली. खरंतर अशी समस्या (Blog प्रसिद्ध झाल्यानंतर आपोआप Delete होण्याची) प्रथमच घडल्याने मी ही अवाक् झालोच पण असो त्या लेखाचा माझ्याकडे कच्चा मसूदा लिहिलेला असल्याने बनवीन त्यालाच परत पण प्रसिद्ध मात्र करणार नाही इतक्यात.. आशा आहे आता पुढील लेखांबद्दल अशी समस्या निर्माण होणार नाही. आता आपण म्हणाल त्या लेखाचा व या पत्राचा काय संबंध? तर संबंध आहे. तो Delete झालेला लेख प्रसिद्धीनंतर Delete होण्यापुर्वी माझे 99 Blogposts पुर्ण झालेले होते व मी 100 वा विशेष ब्लॉग प्रसिद्धीसाठी या पत्राला थांबवून ठेवलं होतं.. पण 100 वा ब्लॉग लिहिण्यापुर्वीच तो 3 पानांचा संपुर्ण लेख Delete झाल्याने परत ब्लॉगपोस्ट ची संख्या 96 वर आली. आता हा पत्र 97 वा ब्लॉग म्हणून प्रसिद्ध करतोय. 100 वी ब्लॉगपोस्ट तर विशेषरित्या प्रसिद्ध करुयातच पण तत्पुर्वी अजून एक आनंदाची वार्ता- आजच 24 फेब्रूवारी 2014 रोजी 519 दिवसांच्या प्रवासानंतर 99 (सॉरी 96 बस्!) पोस्ट प्रसिद्धीनंतर आपल्या www.rdhsir.mwb.im या संकेतस्थळाला वाचकांच्या 1 लाख Visits पुर्ण झाल्या त्याबद्दल सर्व वाचकांचे अभिनंदन आणि भेट देणाऱ्यांना धन्यवाद! या निमित्त आणखी एक विशेष ब्लॉग प्रसिद्ध करीनच आज वा उद्या!
100%252C000 hits.png

मी दिवाळीनंतर रामटेक मध्ये

"मी 1 तारखेलाच रामटेक ला येणार होतो परंतु 2 तारखेला बसने दामू मामाजी सोबत आलो. बाबूजीँनी गोँदियापर्यँत सोडून दिले व तुमसर पर्यँत जाण्यासाठी मी गोँदिया - हिँगणघाट सुपर बसमध्ये बसलो वर सायकल होती. थोड्या अंतरावर गेल्यावर स्वत: Conductor नेच व प्रथमच मला Driver जवळ बसण्याची संधी दिली मी टाळाटाळ केली व नंतर ड्रायव्हर जवळ जाऊन बसलो व प्रथमच मी वरच्या सायकलची 'सामान'ची 8 रु. तिकीटे 20/- त घेतली. तुमसरहून रामटेकला आल्यानंतर स्वत: सायकल उतरवली तेव्हा सायकलचा समोरचा Mutguard Nut निघाला आणि पायी जाता-जाता आमगावमध्ये मागच्या Wheel चे 2 Puncture बनवूनही मागचा चाक Puncture झाला. Room वर गेल्यानंतर मी, मामाजी व निरज रुम बघण्यास गेलो.

रामटेकला टी पॉईँट कडे शीतलवाडीतच आम्हाला राऊतजी कडे Room भेटली व विचारपूस केल्यानंतर विशेषत: घरमालक चांगल्या स्वभावाचा भेटल्याने ती रुम केली. व नंतर मनिषाला* सामान पोहचवून दिला व रामटेकच्या गडमंदिराकडे दोघांचे 40/- देऊन आम्ही प्रस्थान केले व दर्शन घेतला. परंतू येताना Auto न भेटल्याने इतर 5 जणांसोबत आम्ही 2 असे 7 जण 8.45 ते 9.45 PM बरोबर 1 तासात Bus stop पोहचलो व पून्हा मनिषाच्या* Roomवर Match बघून ती संपल्यावर माझ्या जून्या Roomवर गेलो. तिथे जेवण करुन मामाजी जितेशच्या रुम मध्ये झोपले कारण तो गावी होता. व मी रात्री 12.56 मिनिटांनी सामान Pack करुन झोपलो. कालची विशेषता म्हणजे कालची 'टिपूर पौर्णिमा' होती व त्यानिमित्ताने रामटेक मध्ये जोरदार माहौल व सण उत्सवाचाच दिन आला होता. व कदाचित रामजीँना आमच्याकडून या पालखीचे दर्शन घेववून घ्यायचे असेल म्हणून आम्हाला पायी यावे लागले. व आम्हाला त्या भव्य पालखीचे दर्शन लाभले तेव्हाचा दृश्य खरंच Photo काढण्यालायक होता.

आज मी सकाळी 6.15Am ला उठून अंघोळ वगैरे करुन जेवण करुन मी Collegeला व मामाजी तिरोड्याला निघाले.
तत्पूर्वी आम्ही मामाजीसमवेत नवीन रुम वर सामान Shift केला.
मी आज College Attend करुन नवीन रुम व आलो व मामाजी 1.30वा. दूपारी इंदोऱ्याला पोहचल्याचे मला कळले.

मला इथे सर्वाँची आठवण येते. नवीन रुम वर निरजसारखे ओळखीचे मित्र ही नाही परंतू हळूहळू इथेही करमायला लागेल हीच अपेक्षा I miss my father, Mother, Aunty and my lovely Brother Good Night. Now time is 11.32PM."

राजेश

ता. क.- * - नाव बदलले आहे.
  • मुळ लेख- 03/11/2009 (रामटेक)
  • मुद्रण- 23/01/2014 (आमगाव)
  • प्रसिद्धी- 25/02/2014 (आमगाव)

अणुक्रमणिका

(कादंबरी/मनातल्या मनात)

Friday, 17 January 2014

मी आजवर चर्चा न केलेल्या माझ्या जीवनातील शैक्षणिक घडामोडी

हेच पत्र सुरुवातीपासून वाचण्यासाठी CLICK करा
  • प्र.: आजपर्यँतच्या शिक्षणात कित्येक पैसा खर्च झाला परंतू कधीही पश्चात्ताप नाही केला की याचा योग्य फायदा झाला नाही वा जर वाचवला असता तर किती रुपये जमा असते?
  • उ.: शिक्षणात पैसा खर्च होणारच व मी चूक केली आहे हे खरे आहे पण पश्चात्ताप करुन काय फायदा?
  • प्र.: आजच्या Competition च्या जमान्यात D.Ed. करुन शिक्षक होण्यासाठी आवश्यक गुण घेऊन पात्र होण्याची ताकद आहे काय?
  • उ.: मी प्रयत्न करतोय व 10वी 12वीतील चुक सुधरवून खरंच मन लावून नि:स्वार्थी पणे 90% अभ्यास करुन कमीतकमी 80% घेण्याचा निर्धार केला आहे व "रेतीचे कण रगळीता तेल ही गळे" तर नशिबाद असली व देव तसेच मोठ्यांचा आशिर्वाद असला तर निश्चित एक दिवस पात्र होऊन शिक्षक होऊन दाखविन ही शाश्वती देतो कारण Competitionच्या जमान्यात पात्र होण्याची ताकद पूर्वीही होती व आताही आहे परंतु तीचा तेव्हा लाभ घेतला नाही मात्र आता जरुर घेईन.
  • प्र.: 12वीत ही 70% घेईन म्हणत होता परंतु 55.50%च मिळाले.
  • उ.: 12वीत मी अभ्यासच न करुन चूक केली होती व मनसमजवनी करत होतो. व खरे तर मला 60च्या वर अपेक्षा नव्हती. तिचा पश्चात्ताप झाल्याने मी नव्या जोमाने D.Ed. ला सुरुवात केली असून अभ्यास करुन 80% घेण्याचे बोलत आहे.
  • प्र.: तू सध्या Top 10 मध्ये हवा होता पण Bottom Ten मध्येही नाही.
  • उ.: मी D.Ed. मध्ये 100 पैकी Top 15 मध्ये आहे. व याचा Result Result नंतरच कळेल.
  • प्र.: रात्री उशीरापर्यँत जागून झोप पूर्ण होऊ न देता आरोग्यावर विपरित परिणाम होईल असा अभ्यास करुन काय फायदा?
  • उ.: अभ्यास कसा व किती तसेच केव्हा करायचा हा माझा Matter झाला परंतु आरोग्याची काळजी मात्र मी घेईनच.

वरील प्रकारे फत्त प्रश्न माझ्या बाबुजीँनी घरच्यांसमोर उच्चारले व त्यांच्या प्रश्नांना कंटाळून मी उपाशीच झोपून गेलो नंतर थोडासा जेवण (2 कोचईच्या वळ्या) घेऊन लिहित आहे.

असो! माझ्या वडिलांचेही बरोबरच आहे. त्यांच्या बोलण्याचा मला राग कधीच येत नाही परंतू खंत वाटते की ते आपल्या मनातील प्रश्न व शंका-कुशंका प्रेमाने माझ्याशी बोलून त्यांचे निराकरण करत नाही वा मला प्रेमाने समजावत नाही आणि माझ्यात तर त्यांच्यासमोर अशा मुद्द्यांबद्दल काही बोलण्याची हिँमतच होत नाही. परंतू मी त्यांचे बोलणे ऐकूण घेतो व पटलेली गोष्ट फायद्याची असतेच ती करण्याचा प्रयत्न करतो. असो!

किती वेळचा लिहित आहे. लिहीता-लिहिता हात दुखून गेले. तुमचा तोँड नाही दुखला का इतके वाचताना? चला झोपा! किती रात्र झाली. सगळे झोपले. रात्रीचे 11.15PM वाजले."
Good Night

वाचक मित्रांनो माझ्या सदर पत्र लिहून झाल्यानंतर शेवटी मी काही स्पष्ट करु ईच्छितो...

वरील नोंद माझ्या दैनंदिनीत / डायरीत अर्थात 'राजूच्या रोजनिशीत' 26/10/2009 रोजी.. परत वर्ष नीट वाचा.. 2009.. मध्ये लिहिलेला असल्याने हि परिस्थिती 'तेव्हाची' होती.. आता काळासोबतच परिस्थितीही बदलली.. आणि या प्रश्नोत्तरामुळे कदाचित आपला गैरसमज होऊ शकतो कि माझे बाबुजी तेव्हा वरील प्रश्नांबाबत (माझ्याबाबत काळजीग्रस्त) असले तरी खर्च वगैरेबाबत खुप चिँताग्रस्त होते वगैरे..! हे सत्य नसून त्या 'क्रॉस कनेक्शन' फोन कॉलमुळे माझ्यावर आलेला संताप बाहेर काढण्याकरिता त्यांना वरील प्रश्न उच्चारावे लागले होते आणि तसे करणे रास्तही होते.. त्या प्रश्नांचे मी समक्ष त्याच वेळी उत्तरे देऊ शकलो नसलो (जाणून दिले नसले) तरी त्याच वेळी माझ्या मनात जी उत्तरे होती ती वर नोँदलेली आहेत.. त्यादिवसानंतर बाबूजीँच्या तोँडून त्यांनी माझ्या शिक्षणावर केलेल्या खर्चासंबंधी 'ब्र' ही विचारल्याचे माझ्या लक्षात नाही.. कारण मुळातच तो त्यांचा स्वभाव नाही.. आता 'त्या' गोष्टीला 4 वर्षाहून अधिक दिवस झालेत.. माझं डीटीएड 2011 मध्येच पुर्ण झालं.. माझा निकाल आपणास माहितच असेल.. आणि नसेल तर मी या पत्रमालिकेच्या शिर्षकाप्रमाणे 'मनातल्या मनात' दिलेल्या उत्तराचे परिहार्याने वचनाचेच काय झाले हे जाणून घेण्याची उत्सुकता आपणास लागलेली असेल; पण ते थोडं गुलदस्त्यात सिक्रेट ठेवुयात.. वाचत राहा ही पत्रमालिका म्हणजे कळेलच आपणास माझा निकाल आणि डीटीएड काळातील माझं जीवनसुद्धा... आणि हो मी वरील प्रश्नांची प्रत्यक्ष उत्तरे देऊ शकलो नाही याचा अर्थ काही भलताच लावू नका बरं का! आणि आपला अजून एखादा गैरसमज होऊ नये म्हणून सांगूनच टाकतो.. आमचं एकमेकांवर तेव्हाही प्रेम होतं आणि आताही भरपूर प्रेम आहे कारण "माझे बाबूजी जगातील 'बेस्ट' बाबा आहेत..."

तुमचाच
राजेश

ता.क.- पत्रातील नोँद मुळ 2009 मध्ये लिहिले असल्याने प्रसिद्ध करताना जाणीवपुर्वक व्याकरणीय चुका दुरुस्त केलेल्या नाहीत.

मुळ लेख- 26 ऑक्टो. 2009 (आमगाव)
प्रसिद्धी- 17 जाने. 2014 (आमगाव)

अणुक्रमणिका (कादंबरी/मनातल्या मनात)

मी आजवर चर्चा न केलेल्या माझ्या जीवनातील शैक्षणिक घडामोडी

दिवस- 481 वा

अनुदिनी- 95 वी

मनातल्या मनात - पत्र 3

राजूची रोजनिशी 1 (कादंबरी-3)


"मनातल्या मनात" या पत्रमालिकेतील पुढील पत्रात माझ्या बाबुजीँच्या प्रश्नांची उत्तरेच मी 'मनातल्या मनात' दिलेली असल्याने सदर पत्र माझ्या बाबुजी लाच पाठवतोय..
तिर्थरुप बाबुजीस,

कदाचित तुम्हाला आठवत नसेल पण 26 ऑक्टोबर 2009 रोजी तुम्ही रागाच्या भरात मला काही प्रश्न विचारले होते... त्या प्रश्नांची उत्तरे मी तेव्हा तुम्हाला देवू शकलो नव्हतो परंतु त्याच दिवशी मी ते सर्व प्रश्न माझ्या डायरीत नोँदून त्यावेळचे माझ्या मनातील उत्तरे तिथे लिहिले होती ती अशी-

मी आजवर चर्चा न केलेल्या माझ्या जीवनातील शैक्षणिक घडामोडी

"आज दि. 26 ऑक्टोबर 2009. आज मी दैनंदिनी लिहिणार नव्हतो परंतु लिहित आहे व लिहिण्यामागे कारण एकच ते खालीलप्रमाणे-
मी खाली आज माझ्या घरी केलेल्या चुकांमुळे किती ऐकलो व काय चुकले तसेच घरी आता का गप्प राहतो व खरंच माझ्या मनात काय आहे ते खाली स्पष्ट करत आहे-
आज नेहमीसारखाच योग्य व सहज दिवस जाईल असे वाटत होते, परंतु बाबुजी '[वसन] स्टेशनरीत' बाकी असलेले पैसे देण्यास गेले व मला फोन केला. मी फोन उचलला बाबुजींचा पण Line वर होते [मुकेश निवारे] व बाबुजीँनी मला फोन करुनही Line वर बोलले कुणीतरी अजय ज्याला [मुकेश] शी बोलायचे होते. माझ्या मते बरोबर नंबरवर फोन लावून चुकीच्या जागी फोन लागल्यास दिमाग खराब होईलच. मी बाबूजीला त्याच नं. वर फोन केला तर कळले की बाबूजीचा फोन चुकीच्या जागी बरोबर नं. असूनही लागला होता.

असो त्यांनी दुकानदाराकडे 80/- बाकी असल्याचे माझ्याकडून पुष्टि करुन घेतले व घरी आल्यावर माझ्या शिक्षणावर त्यांनी केलेल्या खर्चावर तसेच मी दिलेल्या गुणांच्या मोबदल्याबद्दल संताप व्यक्त करीत होते.

मी तेव्हा त्यांच्या एकाही प्रश्नावर बोलू शकलो नाही. परंतु त्यांच्या प्रत्येक प्रश्नाचे योग्य उत्तर जे त्यांचा समाधान करु शकतील; असे प्रश्न व उत्तर खाली लिहित आहे -↓

  • प्र.: राजेशने दहावीत जी चूक केली तीच चुक बारावीत केली तर याची शाश्वती काय की तो D.Ed. मध्ये ती चूक करणार नाही?<
  • उ.: मी दहावीत चुक केली ती माझी नादाणी होती परंतु मी 12वीत चुक केली हे जाणतो व त्याचे फळ मी भोगलेले आहेत ते कसे बघा- मला 12वीत PCM ग्रुप मध्ये 7 गुण कमी पडले व D.Ed. मध्ये रामटेक येथे D.Ed. करावे लागत आहे. व राहीली गोष्ट शाश्वतीची तर मी जेव्हा 10वी व 12वीत होतो तेव्हा आमगावच्या घरीच तेव्हा घरात मनोरंजनाचे साधन वगैरे होती त्यामुळे तितका वेळ जात होता तसेच इतके वाजतापर्यँत अभ्यास कर ताण घेऊ नको हे बोलणे त्यामुळे लवकर झोपण्याचा धाक जो तेथे Single व Separate खोलीत राहणार नाही व तेथे मनोरंजनाचे साधन नसल्याने मी अभ्यास करीनच. शिवाय माझ्या मते "जर विद्यार्थी पालकांना सोडून बाहेरगावी जात असेल तर तो तेथे अभ्यास करतोच कारण त्याला माहीती असते की माझ्या पालकांना माझ्याकडून किती अपेक्षा आहेत, व ते किती खर्च करत आहेत; आणि तो जिद्दीने अभ्यास करतो."
  • प्र.: राजेशने 10वी 50.46% 12वीत 55.50% घेतले तर घेऊन-घेऊन D.Ed. मध्ये किती घेऊन घेईल?
  • उ.: मी 10वीत 15% अभ्यास करुन तसेच 12वीत 35% अभ्यास करुन तितके गुण प्राप्त केलेत व D.Ed. मध्ये मी 100% नाही म्हणणार पण 95% प्रयत्न करुन 90% तर निश्चितच अभ्यास करेन. तसेच D.Ed. मध्ये 50% Passing असल्याने 10वी 12वीतील 35% ची व 12वीत मिळणाऱ्या Practicals मुळे Theory ची काळजी नव्हती परंतू D.Ed.मध्ये दोघांमध्ये वेगवेगळे 50% घ्यावे लागत असल्याने अधिक अभ्यास करीनच व त्याचा फळ मला मिळणार नाही का? मी D.Ed. मध्ये 90% घेण्याचा निश्चय केले आहे व 80% तर घेईनच. याची शाश्वती देतो.
  • प्र.: P.E.T.चे ते 3 शिक्षक आले व त्यांच्या बोलण्याने करायचे नसूनही P.E.T. जॉईन केली.
  • उ.: ती माझी सर्वात मोठी चुक होती. व तेव्हा योग्य निर्णय घेण्याची क्षमता माझ्यात नव्हती.
  • प्र.: P.E.T. 200पैकी फक्त 74 गुण आले.
  • उ.: P.E.T.ही Competition Exam आहे. त्यामुळे कितीही अभ्यास करणारा विद्यार्थी कमी वा बुद्धू विद्यार्थी 100 च्या वर गुण घेऊ शकतो व मी खरं सांगु तर तेथे 75% अभ्यास केला होता व मला कमीतकमी 90 गुण अपेक्षित होते.
  • प्र.: P.E.T. मध्ये डूबलेल्या 20,000/- रुपयांविषयी राजेशला एकदाही पश्चात्ताप वाटला नाही की जर तो 1.5 (दीड) महिना हवा नसलेला Course केला नसता तर 20,000 रु /- घरी असून एखादी कोणतीही वस्तू झाली असती असा त्याने कधी घरी विषयही काढला नाही.
  • उ.: मला पश्चात्ताप झाला पण पश्चात्ताप करुन किँवा ती गोष्ट घरी काढून त्या गोष्टीची पून्हा आठवण केल्याने काय उपयोग म्हणून मी ती विसरण्याचा निर्णय घेतला आहे तसेच तशी चुक पुन्हा माझ्याशी कधी होणार नाही याची काळजी घेत आहे परंतू कितीही प्रयत्न केल्याने मी ते विसरु शकत नाही व कधी कधी डोळ्यातून टपटप अश्रू सुद्धा पडतात पण कोणाला सांगणार शेवटी चुक माझीच होती.

[ ]- नावे बदललेली आहेत.
याच पत्राचा पुढील पान वाचण्यासाठी CLICK करा

Friday, 10 January 2014

दिवाळीच्या सुट्ट्यातील मजा

दिवस- 474

अनुदिनी- 94

मनातल्या मनात- पत्र 3

राजूची रोजनिशी (कादंबरी)- पत्र 3


माझ्या "मनातल्या मनात" ह्या पत्र मालिकेतील पुढील पत्र...

दिवाळीच्या सुट्ट्यातील मजा

राजेश,
4 नोव्हेँबर 2013 च्या रात्री आमची सर्वात लहान बहिण जन्माला आली त्यात तु तसं 1 नोव्हेँबर 2013 पासूनच नोँद केलीय म्हणा.. आणि हो तु माझं जे नामकरण केलंस ते मला खुप आवडलं- 'कादंबरी'.. काय नाव निवडलंस तू माझ्यासाठी.. अरेहो आठवलं मी संग्रहित केलेल्या निवडक पत्रांवरुनच तर तू तूझी पहिली कादंबरी "माझी ताई : एक आठवण" लिहिलास ना.. म्हणूनच माझं नाव तू 'कादंबरी' ठेवलस आणि ते समर्पकही वाटतं.. तर असो तु मला पाठवलेल्या पत्रानंतरची घडामोड मला पत्रानं पाठवण्यास सांगितलं होतं खरं.. पण ऑक्टोबर 2009 च्या 5 ते 9 तारखेत तू काही विशेष नोंदवलं नसल्याने मी थेट त्यापुढील पत्र पाठवते.. आमच्या 5व्या धाकट्या बहिणीच्या जन्माच्या पुढल्याच दिवशी 5 नोव्हेँबर 2013 रोजी भाऊबीज होती.. म्हणजे दिवाळीच... तर 2009 मधील दिवाळीच्या सुट्ट्यातील मजेविषयी 25 ऑक्टोबर ला तु मला सांगितलं होतस.. तेच आज मी तुला सांगते-

आज मी 16 दिवसांच्या नंतर दैनंदिनी लिहीत आहे आणि तोही आमगावात. असो मी 10 तारखेला दैनंदिनी लिहीणार होतो परंतू काही कारणास्तव विसरलो. त्या दिवशी आम्हाला कळले की जरी 12 पासून DIET कडून सुट्या जाहीर झाल्या असल्या तरी 14 तारखेला कॉलेजचा 'वर्धापन दिन' असल्याने 14 तारखेपर्यँत कॉलेज होती हे कळताच वर्गातील सर्वच छात्राध्यापकांना धक्काच बसला कारण जवळपास बाहेरगावच्या सर्वच विद्यार्थ्याँनी गावी जाण्यासाठी Packing करुन घेतली होती व मी ही त्यातलाच एक होतो. परंतु परवानगी मिळताच आम्ही सुटकेचा नि:श्वास सोडला.

नंतर मनात 3 तारखेपर्यँत आणि त्याही बाकीच्यांपेक्षा अधिक सुट्ट्या असल्याने व 6 दिवसांनी आमगावी आल्याने मनात उत्कंठा निर्माण झाली होती. मी इंदोरा (ता. तिरोडा जि. गोँदिया) येथे जाऊन माझा मामेभाऊ विजय हरीशंकर रेवतकर याचे आमगावला परत येऊन माझा भाऊ विवेक दशरथ हजारे याचे मानसशास्त्रातील अनुक्रमे '6 ते 10 व 11 ते 14 वयोगटातील दोन बालकांचे अवलोकन' करण्याचे प्रयोग लिहीले व त्यानंतर भारतीय समाज आणि प्राथमिक शिक्षण या विषयातील महात्मा फुले व डॉ. आंबेडकर यांच्या कार्याविषयी माहितीपुस्तिका तयार करण्याचे प्रयोग पूर्ण करुन मंगळवार दि. 20/10/09 ला सायंकाळच्या ट्रेनने तिरोडा रेल्वेस्थानकावरुन दामू मामाजी सोबत इंदोऱ्याला गेलो व लगेच बुधवारी माझे मोठे वडिलांचे गाव मु. पांजरा (रेँगेपार) पो. मोहगाव (खदान) ता.तुमसर जि. भंडारा येथे गेलो त्यादिवशीही तिरोडा बसस्थानकावर 4.45PM च्या गाडीसाठी 5.45PM पर्यँत वाट पहावे लागले व रात्री 7.00 वाजता नावेने पाण्यातून पांजरा गाठावे लागले. माझ्या नशिबात असेल म्हणूनच कदाचित मी 'देवपूजी'च्या ही कार्यक्रमात उपस्थित राहू शकलो. दुसऱ्या दिवशी गुरुवारला पांजरा येथे घराजवळच मंडई व ड्रामा असल्याने मी तेथेही उपस्थित झालो.

आश्चर्याची बाब म्हणजे गावात हजारे परिवार सोडून कोणाचीही ओळख नसतांना रात्री 9 ते 9.30 दरम्यान मी माझी कार्यक्रमामध्ये सहभागी होण्याची कला लपवू शकलो नाही व शेवटी 9.40 मिनिटांनी रात्री मला 'यंदा माझा लगन करून दे बाबा' हे जवळपास 20ते30 मिनिटांचे एकपात्री नाटक अवघ्या 10 मिनिटात सादर करण्याची संधी मिळाली व म्हणतात ना "मिळालेली संधी कधीही सोडू नये" तर मी ती नाटक 10 मिनिटात संपवण्यासाठी सज्ज होऊन अवघ्या 4 मिनिटात जवळपास अर्धी नाटक संपवली होती व माझ्याकडे कमीतकमी 5 मिनिटांचा व नाटक पूर्ण करण्यास पुरेसा वेळ शिल्लक असूनही त्यांचे ड्रामा कलाकार घाई करत असल्याने मला तेथेच माझी नक्कल थांबवावी लागली तरी माझ्यासाठी गर्वाची बाब म्हणजे तेथे उपस्थित प्रत्येक व्यक्तीला माझी नक्कल आवडली व काही ड्रामा बघणाऱ्यांच्या मते त्यांच्या ड्राम्यापेक्षा माझी नक्कल छान होती. व अशाप्रकारे अनोळख्या गावातही मी माझे नाव फक्त अर्धी नाटक सादर करुनसुद्धा लोकांच्या मनात उमटवले की तो "दसरथ भाऊचा पोरगा होता."

असो मी शुक्रवारी इंदोरा शनिवारी तिरोडा येथे येऊन आज शेवटी दिवाळीचा गावतर आटपून थेट तिरोड्याहून बसने आमगावला आलो.

तत्पूर्वी मुख्य बाब म्हणजे नेहमीप्रमाणे याही वर्षाची दिवाळी आमच्यासाठी आनंदाची राहीली व एक गोष्ट तर विसरलोच.

!HAPPY DIWALI! & !Good Night!

अरे Good Night काय म्हणतोस.. वास्तवात आज 10 जानेवारी 2014 ची संध्याकाळ आहे.. GOOD EVENING म्हण.. मागच्या पत्रात तू दिवाळीला फटाके फोडत नसल्याचे लिहिलास हे खरय.. पण आपली हौस भागवण्यासाठी दारासमोर मच्छर मारण्याची बॅट धरुन फटाक्यांचे आवाज काढत होतास त्याचे काय? अरे मी विनोद करतेय.. त्यानही तु मच्छर मारुन पर्यावरणाचे रक्षणच करत होतास म्हणा.. तर 5 नोव्हेँबर 2013 लाच भाऊबीज पार पडली.. मी जाणते या नात्यातील तुझं दुर्दैव.. पण तू तूझ्या बहिणीला जे काय सांगायचंय ते मला सांगत आलायस.. तर आज तुझी बहिण म्हणून मी तूला ओवाळणी घालतेय या पत्राद्वारे.. आणि माझं गिफ्ट..?? खरंच किती कंजूष आहेस रे राज्या तू...!! मी जाणते आता तू गावी जात असशील मामाच्या.. मी तुझ्या पिशवीतच तर आहे ना.. हे अर्धे पत्र मी रेल्वेत बसून लिहिले.. तर पुरे झाले आता लिहिणं थांबवते.. मामाच्या गावी मजा घे..

भाऊबीजेच्या हार्दीक शुभेच्छा..!

तुझीच
कादंबरी (डायरी नं. 1)
To
राजेश डी. हजारे

ता. क. - पत्रातील लाल अक्षराने लिखित मजकुर 6 नोव्हेँबर 2013 रोजी लिहिलेला आहे.

यंदा माझा लगन करुन दे बाबा (Youtube वर Video पहा)

Wednesday, 8 January 2014

Gandhi Jayanti va Fatakemukta Diwali Vishesh

टिप- हेच पत्र सुरुवातीपासून वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा

आजही सगळीकडे दिवे, पणत्या लागल्यात.. अंधारावर प्रकाशाचा अर्थात दुष्टावर सत्य व देवाचा विजय म्हणून दिवे लावतात वाटते.. सर्वीकडे रोषणाईच रोषणाई असते.. दिवाळीला लहाणांपासून तर मोठ्यांपर्यंत फटाके फोडतात.. मस्त आतिषबाजी होते.. Rohit-Sharma-209-runs-in-ODI.jpg
रोहित शर्मानं तर परवाच फटाके फोडले बघ बॅटने विश्वविक्रमी 16 षटकार मारुन 209 धावा बनवत ऑस्ट्रेलियाविरुद्धच्या एकदिवसीय क्रिकेट सामन्यात बंगळुरु मध्ये.. आणि भेट पण दिली आम्हा भारतीयांना सामना व मालिका विजयाची..
आम्ही पण फटाके फोडायचो लहानपणी.. पण आतासारखे विचित्र प्रकरण नव्हते.. आता नवनवे वेगवेगळे फटाके आहेत.. दिवाळीला फटाके फोडायला माझा विरोध नाही.. या सणाला नाही तर केव्हा फोडणार फटाके..? पण मर्यादा पाहीजेच ना कुठेतरी.. माझे बाबुजी नेहमी म्हणतात.. "प्रत्येक गोष्टीला मर्यादा असावी. एखादी गोष्ट मर्यादेबाहेर गेली कि त्याला उपाय नसतो.. आणि परिणाम घातकच असतात नेहमी." आणि हल्ली फटाक्यांमुळे किती प्रकारचे प्रदूषण होते नाही.. ध्वनी प्रदूषण, वायु प्रदुषण.. काही संस्था व समाजसेवक पर्यावरणावर होणारे दुष्परिणाम टाळण्यासाठी इकोफ्रेँडली सण साजरे करण्याचा सल्ला देतात.. पण आम्हा सनातनी हिँदूंना वाटतं असं आमच्याच सणाच्या वेळी का? मी विरोध होतानाचे बरीच उदाहरणे जवळून बघितलीत.. तर मला वाटतं कि आपण असा विचार करण्यापेक्षा आपल्यापासूनच का सुरुवात करु नये इकोफ्रेँडली सण साजरा करण्यास.. ते चुकीचं तर नाही ना.. पर्यावरण सुरक्षा तर चांगलीच बाब आहे.. मग का 'पहल' करु नये आपल्यापासूनच.. म्हणून मी स्वत:बद्दल सांगू ईच्छितो कि मी तीन वर्षाँपासून रंगपंचमीला रंग उधळत नाही व हे तिसरे वर्ष आहे दिवाळीला फटाके फोडत नाही.. मी जाणतो कि माझ्या एकट्यामुळे काहि पर्यावरणाचे खुप मोठे रक्षण होणार नाही.. पण माझ्यामुळे जे प्रदुषण होणार होते ते मात्र मी नक्कीच टाळू शकतो.. यामुळे खुप काही साध्य होणार नसले तरी त्यातून मिळणारा आत्मिक समाधान आहे तो मी वर्णन करु शकत नाही.. आणि माझ्यामुळे प्रेरीत होऊन वर्षाला एक जरी व्यक्ती माझे अनुकरण करु लागला तरी माझ्यासाठी खुप आहे.. तर काय कराल साजरी फक्त एक वर्ष फटाकेमुक्त दिवाळी.."

1017228_170811723117899_388612023_n.jpg1394448_487508704698370_243684193_n.jpg

"शेवटी दिपावली व नुतन वर्षाच्या आपण सर्वाँना हार्दीक शुभेच्छा..!!"

आणि हो साक्षात आज 8 जानेवारी 2014.. 2013 वर्षाच्या शेवटचा आठवड्यात 27 डिसेँबर जरा निराशाजनक गेला पण 29 डिसेँबर थोडा विशेष होता.. त्यादिवशी 'अनाथांची माई' म्हणून परिचित ज्येष्ठ समाजसेविका सौ. सिँधुताई सपकाळ यांच्याशी भेट जी झाली.. 1517683_516255598490347_1182537977_n.jpg1512444_516255601823680_1744579024_n.jpg1525668_453472721419558_966376816_n.jpg544596_517471025035471_2041389027_n.jpg
2013 ची अखेर जरा बरी झाली.. नविन वर्ष 2013ची सुरुवातही छान झाली... कालच सासवड जि. पुणे येथे 3,4 व 5 जानेवारीला भरलेल्या '87व्या अखिल भारतीय मराठी साहित्य संमेलन-2014' च्या निमित्ताने पुणे येथून परतलो.. त्यासंदर्भात सविस्तर लिहिनच म्हणा.. 1522148_519591581490082_1990800156_n.jpg तर पाठव पत्र परवा मग मला तु पण.. चल भेटु पुन्हा.. बाय..

डायरी लेखक- राजेश डी. हजारे (RDH)

मुळ लेख- 03/10/2009, रामटेक
प्रथम प्रसिद्धी- 04/11/2013, फेसबुक
अद्ययावत लेखन- 03/01/2014 (शुक्रवार), MHADA/म्हाडा, सासवड जि. पुणे
पुनर्प्रसिद्धी- 08/01/2014 (मंगळवार), आमगाव

अणुक्रमणिका

Gandhi Jayanti va Fatakemukta Diwali Vishesh

अनुदिनी 92वी

दिवस 472वा

पत्रमालिका- मनातल्या मनात (पत्र 2)

राजूची रोजनिशी-1.कादंबरी (पत्र 2)

माझ्या "मनातल्या मनात" ह्या पत्र मालिकेतील हे पत्र काही कारणास्तव उशीरा म्हणजे आता पोस्ट करतोय...

गांधी जयंती (2/01) व फटाकेमुक्त दिवाळी विशेष

प्रिय डायरी नं 1..
काल तु मला पत्राद्वारे माझा 1 ऑक्टोबर 2009 रोजीचा पहिला संदेश पोचवलीस.. खरंच मी तुमचं बारसं करायचं विसरलोच होतो बघ.. पण झालं ते एकदाचं...
तु मला गांधी जयंतीबद्दल तुला सांगितलेलं पत्राद्वारे पाठवणार होतीस.. पण म्हटलं ते तर मला माहिती आहे तर मग आपणच ते सर्व तुला परत सांगून देउनच टाकूयात ना सरप्राईज..
आज 3 ऑक्टोबर 2009. काल 2 ऑक्टोबर 09.. 2 ऑक्टोबर म्हणजे म. गांधी तसेच लाल-बहाद्दूर शास्त्री यांची जयंती. काल म. गांधी जयंतीची सुटी होती व आज शनिवार 'हाफ डे' असल्याने आमचा कॉलेज सकाळी 9 ते दुपारी 1 या वेळेवर लागला.

आमच्या कॉलेजात 2 ऑक्टो. ला सरकारी सुटी असल्याने गांधी जयंतीचा कार्यक्रम आज दि. 3/10/09 ला घेण्यात आला. या कार्यक्रमाची विशेषता म्हणजे या महाविद्यालयात कोणत्याही कार्यक्रमाचे आयोजन डी.एड. चे विद्यार्थीच करतात त्याप्रमाणे डी.एड. द्वितीय वर्षाच्या विद्यार्थ्याँनी आजचा कार्यक्रम आयोजित केला होता. कार्यक्रमाचे अध्यक्ष, प्रमुख पाहूणे, प्रमूख वक्ता तसेच सुत्रसंचालन व स्वागत ही द्वितीय वर्ष डी.एड. चे विद्यार्थीच होते. या कार्यक्रमात मी माझा स्वलिखित गीत 'म. गांधी आणि आपण' सादर केला व मला छान टाळ्यांची दाद मिळाली. या कार्यक्रमातील स्वप्नील नागदेवे चा स्वलिखित गीत मला सुद्धा आवडला व त्या गीताबद्दल सरांनी (प्राचार्य मनिष कोल्हे) त्याला पेन गिफ्ट केली. व कार्यक्रमात गीत, भाषण, भजन सादर झाले तसेच बी.एड.च्या विद्यार्थीनीने संस्कृत मध्ये आभार प्रदर्शन केले.

नंतर आम्हाला मॅडमनी कार्यक्रमात झालेल्या चूका विचारुन पुढील कार्यक्रम आयोजित आम्हाला करायचा असल्याची सुचना दिली व पहिल्याच कार्यक्रमात आम्ही प्रथम वर्षाचे नविन विद्यार्थी असून सहभागी झाल्याने डोँगरे मॅडमनी माझी व स्वप्निलची भरभरुन स्तुती केली. तत्पूर्वी रामटेके सरांनी शारीरिक शिक्षणाबद्दल माहिती सांगितली.

व मी आज मेसच्या पैशांसाठी आमगाव ला जात आहे.

तर प्रिय रोजनिशी.. त्यादिवशी तुला मी वरील गोष्ट सांगितली होती.. अर्थात आता परत तुला ते पत्र पाठवण्याची गरज नसल्याने बुधवारी मला थेट यापुढील पत्र पाठव..

अगं मी हा पत्र आज पाठवत असलो तरी हे 4 नोव्हेँबर 2013 लाच लिहिलं होतं.. काय ते वाच..
"नेरवा धनत्रयोदशी.. आता विचारशील काय खरेदी केलं? पण खरं सांगू.. काय सोनं..? तुला माहित आहेत का काय भाव आहेत सोन्याचे.. 30 हजाराच्या जवळ गेलाय प्रतीतोळा.. हो ना "सोन्याचेही भाव वाढलेत आजकाल...!" मग काय.. सर्वांनी पुर्वीच कपडे खरेदी केले होते.. म्हणून मग मी धनतेरसला दोन जोडी कपडे खरेदी केले.. परवा होती नरक चतुर्दशी.. त्याचा मला इतिहास माहित नाही.. माझी आई जाणते बघ हिँदू धर्मातील सगळा पोथीपुरान.. तिला विचारुन सांगितलं तर पुस्तक तयार होईल या एकाच दिवसावर.. काल लक्ष्मीपुजन.. आज बलिप्रतिपदा व उद्या भाऊबीज.. लक्ष्मीपुजेपासूनच खऱ्या अर्थाने दिवाळी साजरी होते बघ..

टिप- हेच पत्र पुढे वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा.