May coming year 2013 brings Health, Wealth, Success, Prosperity & fulfil Happiness in your Life...
=*HAPPY~NEW~YEAR*=
-RAJESH D. HAJARE & Family
May coming year 2013 brings Health, Wealth, Success, Prosperity & fulfil Happiness in your Life...
-RAJESH D. HAJARE & Family
अलीकडेच अमेरीकेत काही गुंडांनी एका शाळेतील विद्यार्थ्याँवर गोळ्या झाडल्या... त्यात ब-याच निष्पाप मुलांचा जीव गेला... या घटनेनंतर थेट अमेरीकेचे राष्ट्राध्यक्ष बराक ओबामा यांनी भाषण दिलं... ते निव्वळ आश्वासन देणारं नव्हे तर संतप्त देशाला धीर देणारं भाषण होतं... त्यावेळी भाषण देणारे ओबामा एक राजकारणी नेते नव्हे तर 2 मुलीँचे 'बाप' होते... आणि भारतात जेव्हा इतकी मोठी मानवी प्रवृत्तीला काळिमा फासणारी घडली तेव्हा भारतीय नेत्यांच्या भाषणात केवळ "गुन्हेगारांना कठोरात कठोर शिक्षा होईल." हे आश्वासन व "संतप्त देशवासीयांनी संयम व शांतता बाळगावी." हे आवाहन झळकत होतं... देशाच्या 3 उच्चपदस्थ मा. मंत्रीमहोदयांनी भाषणात स्वत: 3 मुलीँचे 'पिता' असल्याचे सांगीतले खरे, पण सन्माननीय मंत्रीमहोदय आपल्या मुली सार्वजनिक बसमध्ये वर्षातून कितीवेळा प्रवास करतात हेही सांगून द्यायला हवे होते... त्यातही देशाच्या महामहीम राष्ट्रपतीँच्या संदेशास बरेच दिवस लागले... यापूर्वी अमेरीकेच्या राष्ट्रपती निवडणूकीच्या निकालानंतर मी माझ्या मागील एका लेख/ब्लॉगमध्ये फरक-भारत व अमेरीकेच्या राजकारणातला...! व्यक्त केला होता तो या घटनेनंतर परत जाणवला... ओबामांच्या भाषणानंतर अमेरीकन जनता निश्चितच थोडीशी निश्चिँत झाली असणार परंतु भारतीय नेत्यांच्या आश्वासनानंतर असं होणं जरा संभ्रमीच वाटतं... त्याला कारणही तसंच आहे... ही सरकारची नेहमीचीच कला आहे जनतेची मनसमजावणी करण्याची... पण बस्! आता पुरे... अजून नव्हे..! आता भारतीय जनता जागून शहाणी झालीय... आम्हाला आता फक्त 'आश्वासनं' नकोत 'अॅक्टिव्हिटी' हवीय...
आता मला या जनक्षोभात व प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्षरित्या सहभागी होणा-या प्रत्येक देशवासीयांना काही सांगावं व विचारावसं वाटतं... आपली मागणी योग्यच आहे... "जोपर्यँत कठोर कायदा बनत नाही तोपर्यँत बलात्कारासारखे गुन्हे थांबणार नाहीत." होय हे अगदी खरंय... आणि "बलात्कारासारख्या गुन्ह्यांसाठी तर सर्वात मोठी फाशीची शिक्षा देखील पुरेशी नाही." कारण "जेव्हा कोणत्याही वयाच्या स्त्रीजातीवर बलात्कार होतो तेव्हा स्वत:चा तीळमात्र अपराध नसतानादेखील लोकलज्जेला घाबरून एकतर ती आत्महत्या करते, आणि जर का तीने धीर धरून जगण्याचा प्रयत्न केलाच तर समाज तीला जगू देत नाही; परिहार्याने ती जरी श्वास घेत असली तरी मात्र ती आतून क्षणेक्षणी फक्त मरत असते." मग "निरपराध महिलेला मरणास/मरणयातना सोशण्यास भाग पाडणा-या अपराधी नराधमांना ताठ मानेने जगण्याचा काय अधिकार उरतो?"
पण काय बलात्काराच्या गुन्ह्यासाठी फाशीची तरतूद संविधानात झाल्यास असे गुन्हे थांबतील? आज हत्येच्या गुन्ह्यासाठी संविधानात भारतीय दंड संहितेच्या (IPC) कलम 302 मध्ये फाशीची तरतूद आहे... पण किती गुन्हेगारांना फाशी होते? आणि फाशी झालीही तर अंमलबजावणीस किती विलंब लागतो... आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे फाशीची शिक्षा असल्यामुळे काय हत्या होणे थांबलेत? नाही ना..? तरी बलात्काराचा गुन्हा अजामीनपात्र व्हावा... खटला जलदगती (Fasttrack) न्यायालयात चालावा आणि कमीत कमी वेळेत कठोरात कठोर शिक्षा (अर्थात फाशीच) असावी या मागण्या अयोग्य नाहीतच... कारण फाशीची मागणी केल्यास फाशी नाही तर किमान फाशीपूर्वीच्या सर्वात कठोर शिक्षेचा (जन्मठेपच/नपुंसकत्व) कायदा येईल पण ही मागणी केल्यास परत कमी शिक्षा न होवो...!
एकीकडे बलात्काराच्या गुन्हेगारांना कठोर शिक्षेसाठी दिल्लीपासून तर गल्लीपर्यँत (उलट नाही) आंदोलन व 'निर्भया/दामिनी' साठी प्रार्थना होत असताना काय हे गुन्हे थांबलेत? उलट या 13 दिवसात बरेच बलात्कार व विनयभंगाच्या घटना समोर आल्या... म्हणून फक्त कठोर कायदा येऊन भागणार नाही... आवश्यकता आहे- सतर्कता बाळगण्याची, हिँमत एकवटण्याची, 'निर्भय' बनण्याची आणि मुख्यत: महिलांनी संरक्षणार्थ प्रत्युत्तर देऊन प्रतीकार करण्याची... एकीकडे आम्ही स्त्री-पुरूष समानतेचे धडे देतो आणि दुसरीकडे या 21 व्या शतकाच्या 12व्या वर्षाचा अंत होत असतानादेखील पुरूषप्रधान संस्कृतीच्या नावाखाली कुटूंबापासून तर समाजापर्यँत प्रत्येकच क्षेत्रात स्त्रीयांना दुय्यम दर्जाची वागणूक देतो... जोपर्यँत हा स्त्री व पुरूषांमधील वैचारीक भेद आणि पुरूषप्रधान संस्कृतीचा अर्थहिन प्रकार संपुष्टात येऊन स्त्रीयांना ख-या अर्थाने पुरूषांसम वागणुक व दर्जा मिळणार नाही तोपर्यँत बलात्कारासारखे गुन्हे थांबणे मला तरी जिकिरीचेच वाटते...
सरतेशेवटी इतकीच आशा व्यक्त करुयात कि ब-याच वर्षाँनंतर का होईना आता बलात्कारासारख्या गुन्ह्यांबद्दलचा उद्रेक पेटून तरूणाईच्या मनात उफाळलेला जनक्षोभ व जनतेला आलेली जाग लवकर शमणार नाही व सरकारही असे गुन्हे थांबण्यासाठी कठोर कायदा आणूनच राहील... आणि वर्ष 2012 च्या दु:खद अंतास दिल्ली गैँगरेप (सामुहिक बलात्कार) पीडित निरपराध व निष्पाप तरूणी 'दामिनी/निर्भया'ने दिलेले बलिदान व्यर्थ जाऊ नये याकरिता अपराधी नराधमांना कठोरात कठोर (फाशीची) शिक्षा देऊन आगामी 2013 या नववर्षात अशी दु:खद घटनेस परत एखादी दामिनी बळी पडू नये याकरिता, अशा घटनांची पुनरावृत्ती टाळण्यासाठी सरकार लवकरात लवकर ठोस निर्णय घेत कायद्यात सुधारणा करेल... व हिच नववर्षाच्या स्वागतोक्षणी 'दामिनी/निर्भया'च्या आत्म्याला शांती लाभावी म्हणून तीला संपूर्ण देशातर्फे वाहिलेली ख-या अर्थाने श्रद्धांजली ठरेल...
3. सहन होत नाही आणि कोणाला धड सांगताही येत नाही, अशी अवघड गोची करणा-या अनेक गोष्टी / प्रकरणं तरुण-तरुणीँच्या आयुष्यात लपवलेल्या असतात. हे बोचकं तुम्ही कधी उघडून पाहिलं आहे का? त्यात काय-काय असतं?
=> होय! "सहन होत नाही आणि कोणाला धड सांगताही येत नाही अशा ब-याच गोष्टी / प्रकरणं तरुण-तरुणीँच्या आयुष्यात लपवलेल्या असतात." हे खरंच आहे.
माझ्या बाबतीत सांगायचं झाल्यास असल्या प्रकरणांचं बोचकं घरच्यांसमोर उघडण्याचा मी ब-याचदा विचार केला पण कधी हिँमतच झाली नाही... भिती वाटते... काय प्रत्युत्तर येईल? रागावणार तर नाही... कि सगळं चांगलं होऊन आपलं बोलणं समजून घेतील; चुक झाल्यास प्रेमाने जवळ घेऊन समजावतील...
मित्रांना सल्ले देताना "घरच्यांना सांगून दे सर्व... काही नाही होणार... सगळं चांगलं होईल..." असं म्हणणं ( दिलासा देणं ) फार सोप्पं असतं! परंतु नाही होत हिँमत सांगण्याची.
अशा ब-याच गोष्टी असू शकतात... शारीरीक वयानुसार होणारे शारीरिक बदल, तारुण्यानुसार बदलत जाणारे भावनिक विचार... अथवा कधी कुणासोबत असलेला प्रेमाचा अफेयर ( मी मात्र अपवाद ) वा एखाद्या वर्गमैत्रिणीशी जोडलेलं 'भाऊ-बहिणी'सारखं पवित्र नातं देखील..! होय हे अगदी खरंय...!
असं एक सर्वश्रूत वाक्य आहे कि, "मनातलं मित्रांशी बोलून वाटल्यानं मन मोकळं होतं." पण खरंच असं होतं का? काय मित्र-मैत्रिणी आपल्या भावनांची कदर करतात? कि निव्वळ थट्टामस्करीच होते आपल्या मनातील भावनांची व नात्याची! ज्या आपण कुणाला सांगु शकत नसल्याने खुप विश्वासाने त्यांना सांगतो...
पण हो... माझ्याजवळ एक उत्तम 'फंडा / मार्ग' आहे असं मनाचं बोचकं उघडून मन मोकळं करण्यासाठी... दैनंदिनी लिहा... त्यात अशी मनातील प्रत्येक गोष्ट लिहा जी तुम्ही कुणाशी 'शेअर' करु शकत नाही... एखादे दिवशी ती तुम्ही स्वत:च वाचा ज्याला ती गोष्ट तुम्ही सांगू ईच्छिता ती व्यक्ती स्वत: असल्याची कल्पना करून... तुमच्या मनाला दिलासा अवश्य मिळेल. मी असंच करतो म्हणून हा माझा विश्वास आहे. अथवा सांगा तुमच्या मनातील भावना तुमच्या अंगी असलेल्या सुप्त कलेचा वापर करुन अवघ्या जगाला... उदाहरणार्थ चित्राच्या, लेखनीच्या, पुस्तकाच्या वा कवितेच्या माध्यमातून...
1.उमेद वाटावी, आनंद व्हावा असे कोणते बदल, मतं, जाणिवा तुम्हाला दिसतात?
=> प्रत्येकच क्षेत्रात आजचे तरूण-तरूणी व मित्रमैत्रिणी देखील यशस्वी होताहेत. आज प्रत्येकाला स्वत:च्या आयुष्याची फिकीर असते व त्यासाठी प्रत्येक जण आपापल्या परीने कार्य करत असतो व आजची तरुण मंडळी स्वत:च्या पायावर उभी होतेय. प्रत्येकच क्षेत्रात मित्रमैत्रिणीँना वा आजच्या तरुण-तरुणीँना लाभत असलेले यश व त्यांची प्रतिभा पाहून आनंद होतो; शिवाय आपल्या जीवनात देखील यशस्वितेचा कळस गाठण्यासाठी त्यांच्याकडून प्रेरणा मिळते व नवी उमेद जागृत होते. आजच्या तरुणांना 'स्व', कुटूंब व समाजाप्रती असलेल्या आपल्या कर्तव्यांची जाणीव असून त्यांची सकारात्मक वृत्ती पाहून आनंद होतो.
•पूर्वीच्या पिढीपेक्षा नव्या पिढीच्या जगण्या-वागण्यातले कोणते बदल दिलासादायक असे तुम्हाला जाणवते?
=> पूर्वीच्या पिढीपेक्षा नवी पिढी प्रगतीशील (Advance) होत चाललेली आहे. नव्या पिढीतील नागरीकांच्या विचारांमध्ये सकारात्मकता झळकते. आजचे युग हे तंत्रज्ञानाचे युग असल्याने आज प्रत्येक व्यक्ती आधुनिक सुख-सोयीँचा व साधनांचा वापर करताना दिसतो. पूर्वीच्या पिढीमध्ये जगण्या-वागण्यात व बोलण्यात जी संकूचित वृत्ती जाणवत होती ती नव्या पिढीत नाही. आज प्रत्येक व्यक्ती मनातलं व्यक्त करणे शिकलाय व मनाला पटेल ते मोकळेपणे (बिँधास्त) करू लागलाय. ही बाब मनाला दिलासा देते.
2. काळजी वाटावी अशा कोणत्या अवघड गोष्टी तुम्हाला दिसतात / जाणवतात आणि खुपतात?
=> आजचे तरुण-तरुणी भावना व्यक्त करणं शिकलेत. मी देखील एक तरुण म्हणून समजू शकतो कि आपल्या भावना व्यक्त करण्यासाठी, मनातलं सांगण्यासाठी तरुणावस्थेच्या उंबरठ्यात असलेल्यांना वा तरुणांना 'आपलंही कुणीतरी असावं' ही भावना मनात येणं स्वाभाविकच आहे; किँबहूना या अवस्थेत ती नैसर्गिकच आहे. मग ते 'कुणीतरी' कुणीही असू शकतं! मित्र-मैत्रीण, प्रियकर-प्रेयसी वा आणखी कुणीतरी..! पण---
आज जरी खरी मैत्री संपली नसली तरी ती फार कमी आढळते. शिवाय जसं मी मागील प्रश्नाच्या उत्तरात म्हटलं त्याप्रमाणे आजची पिढी विचारी होत असली तरी त्यात अविचारच अधिक झळकतो.
आजच्या तरुण पिढीला परलिँगी म्हटलं तर मित्र-मैत्रिण तर नकोच... प्रत्येकाला फक्त प्रियकर वा प्रेयसीच हव्या आहेत व त्यांचीही संख्या अमर्याद आहे...
माझ्या लिहिण्याचा उद्देश "प्रेम करणं चुकीचं / वाईट / अपराध आहे" असं सांगण्याचा मुळातच नाही. कारण पवित्र प्रेम करणारे प्रेमवीर देखील आहेत; पण किती..?
मला तर प्रेमाच्या नावाखाली निव्वळ प्रियकर व प्रेयसीच्या भावना व शरीराशी खेळणारे व निव्वळ वासनेच्या आहारी जाऊन फक्त शरीरसुखासाठी 'प्रेम' या पवित्र अडीच अक्षरांची विटंबना करणारेच अधिक दिसतात.
तरुणावस्थेच्या कोमल वयात जाणते-अजाणतेपणे अश्लीलतेचे घाणेरडे प्रदर्शन करणा-या महाराष्ट्रातील रेव्ह पार्ट्याँचे उदाहरण फार जुने नाही.
आजची तरुण पिढी कूणी मौज म्हणून, कुणी मित्रांच्या नादाला लागून तर कुणी आपला मोठेपणा / वर्चस्व गाजवण्यासाठी तंबाखू, खर्रा, सिगारेट, मद्य आणि 'ड्रग्स' सुद्धा सेवन करू लागलीय. हे सर्व तरुणाईला लागलेले व्यसनाचे वेड पाहून काळजात चर्र होतं. शिवाय तरुणांमध्ये वाढता व्याभीचार आहेच.
या आणि अशा असंख्य गोष्टी मनाला खुपतात.
[Read this article Continue on Next page]
♥=Performed on the stage of Adarsh Vidyalaya Amgaon Dist. Gondia at Gathering Programs in 2005
•RDH (राजेश डी. हजारे) के हिँदी नग़मे, कवितायेँ, गाणे पढ़ने के लिये RDH's Hindi Songs पर क्लिक करेँ...
•RDH (राजेश डी. हजारे) च्या मराठी कविता, गीते वाचण्यासाठी RDH's Marathi Songs वर क्लिक करा...
Click here to Read RDH's English Songs...
•RDH (राजेश डी. हजारे) द्वारा रचित मराठी एवं हिँदी नाटिकाये पढ़ने के लिये RDH's Plays/Scripts पर क्लिक करेँ...
•RDH (राजेश डी. हजारे) लिखित निबंध, भाषणे व लेख वाचण्यासाठी RDH ची लेखमाला वर क्लिक करा...
•Bold Song=Performed on the stage.
[NOTE:All the songs are UNPUBLISHED.]
•Bold Song=Performed on the stage.
[NOTE: All songs are UNPUBLISHED.]
•Bold Song=Performed on the stage.
[NOTE:All the songs are UNPUBLISHED.]
Again I was in sound sleep... But it was the time to watch dreams in good sleep... I also had a dream... The dream I seen was unbelievably good and fearable too...
I admitted in DTEd... Met any unknown aged friend in class who was studying at Khumari... I completed my DTEd from Ramtek however I watched I learn at Adarsh Vidyalaya & Jr.College Amgaon while living at Amgaon & really heres I am living, I studied also in this college but not completed DTEd from Amgaon even though I was watching... I was commuting by my brother's current bicycle...
And one most important thing I saw in dream was my sister was living with her friends at Amgaon's galli where I was studied HSC's Chemestry coaching but did not remember this true thing in dream... & why it will remind afterall the dream was of DTEd... But I want to clear that Never my sister lived in Amgaon and I don't think she did visit ever at this place...
I commuted once by any friend's scooty too... When I was travelling by bicycle I was looking at my some girl students whom I taught Computer in Saraswati Vidyalaya Bangaon after DTEd but in the dream I was living as DTEd student.
I was returned and turned once from above galli at home in hope that I can steal look of my sister but couldn't... Coz in the real & in the dream one real similarity did not change... My sister was hating me & I was fearing her... But I saw steps on that galli in dream so I got very trouble to cross the road from front of my sister's room however in the real that galli is very straight... Finally I could cross the galli with help of one friend...
At once I met 1st friend whom I identified as studying at Khumari... But in the real I dont identify like this friend... After met him when I was returning at home/room I turned to same galli from cool turning point with friends... When we entered in rooms where my sister herself was living... My one friend entered in any other girls room... Don't misinterpret but why this happened I self couldn't understand... I was getting just happy from heart by thinking that I can see my sister's one glimpse... But I was so feared that I entered there... After that near about all the girls had left the room and got out wearing new clothes... I saw my sister's glimpse but did not see her clearly watch... After that so many friend I had there start abusing them while I was feared remembering my sister's undid reaction to having me there... After that In one family of that place were cooking 'Pulaaw' my one friend helped them to cook... I was thinking that my sister will come and will glare at me... Finally my friends ate 'Pulaaw'... I ate/drank something which not remembering... But I didn't ate 'Pulaaw' however I had will to eat that... After that someone told all the girls have gone to enjoy 'Panipuree' and they are returning at room... My heartbeat fastly pulsate... Finally we departured from there before they come... After that I tried to overlook my sister but could/could not I don't remember... And after some time my this dream was broken...
This total dream was like imaginary... Ya..! Many things were wrong... But one thing I seen was real and ever it is happening after more than one year of We completed DTEd... My sister was hating me... Now she hates or Not or even I remember to her or Not I don't know... But I did not contact my mouthsaid sister for nearabout 2 years for her satisfaction... And after 22nd Sept.2011 I could not contact my sister & this is 27th Nov.2012 when I saw this drem... Even in today's dream too I scare her...
Atlast... I will keep just one hope... "May Allah keep Happy, Satisfied & successful my sister's life..."
I was wishing from previous many months for my personal own's blogs/website... I tried on some too but I was not satisfied...But now... Finally I have a nice platform for blogging... I started writing my own blogs on 24th Sept. 2012... But Many persons & medium's hands are behind me to doing this... So I shall acknowledge their Thank all today...
First of all, I will thank myself... because if I didn't wish this will be stopped at any time before start. its happening because I have a passion and interest about internet so I am blogging.
Now I would thank My Parents - Mr.DASHARATH R. HAJARE & Mrs. RUKMINI D. HAJARE who born me & make the opportunity to see this beautiful world and meet beautiful persons like you... Although I would have to tell you that they never support me to surfing internet for late hours specially for late nights... However I shall have tell you that Iself responsible to their behaviour against me because I spend extreme time on internet/mobile which is not right. Although they against my surfing extreme internet I can not ignore so I am thanking them.
Now, I would Thank 1 of my friend VIPIN TEMBHARE who helped me to create my 1st Facebook Account... After automatically blocked that I created new. Ofcource you can SUBSCRIBE my Facebook Account. But you must have to LIKE my Facebook Page
I would thank now 1 of 5 co-founders of Facebook - Mark Zuckerberg.
Now I would thank a person, Superstar of the billennium one and only Mr.AMITABH BACHCHAN!!! Yes... You are reading right... When I didn't know what is meanby blogs... I read first SrBachchan's Official Blogs on Tumblr... and quickly I also created my account/blogs on Tumblr. So I thank it also... But generally I don't write my blogs on Tumblr... because I found better & easier site MyWapblog.com according to me...
Now I would thanks a most important person ARVIND GUPTA who found & launched a easier website for blogging from mobile MyWapblog.com and gift me a free domain .mwb.im. He built this very nice website and gift a easiest platform/way/media to all the bloggers like us who wants to write blogs from mobile phone and PCs too I think... I would like to include his speciality that personally Arvind Sir helps us via reply by mailing if we asked any solution about MyWapblog.com we not got...
Finally I would like to thank my big supporters... means you.. Readers! like Dr.GIRISH CHAUHAN, SUNIL NARWADE, LALIT DABALE & So Many...!!! Keep Reading... I want your Lo♥e& appreciation...
At the end of acknowledgement, Iacknowledge all the above people, media, mediums and each & everybody who wished,helped, or inspired me to write I thank them from bottom of my heart...
♥THANK YOU ALL...!!!♥
आज भाऊबीज अर्थात रक्षाबंधनानंतर बहिणीने भावाला ओवाळावयाचा दुसरा सण...
पण मी हिँदू... मला मात्र बहिणच नाही... एक आहे बहिण मानलेली... पण तीही मुस्लीम धर्मीय... त्यामुळे भाऊबीज वा रक्षाबंधन साजरी करण्याचा प्रश्नच नाही... पण दु:ख याचं नाहीच मुळी... दु:ख आहे मानलेली बहिण असूनदेखील कदाचित माझ्याच चुकांमूळे स्वत: बहिणीचा भाऊ होऊ न शकल्याचे...
तसं सांगायचं तर भाऊ-बहिणीच्या नात्यात स्वत: जगलेलं सत्य वास्तवावर मी माझं आत्मकथनपर पुस्तक 'माझी ताई : एक आठवण' (Maazi Tai : Ek Athvan) लिहून ठेवलंय पण ते ही प्रकाशित करणार नाहीच... आणि का तर त्याच बहिणीला दिलेलं वचन पाळण्यासाठी... बहिण-भावाच्या नात्यात स्वत:च्या अंतरात्म्यातील भावाला काय वाटतं ते सांगताना माझ्या मनातील भावाचं दु:ख व्यक्त करणा-या भरपूर मराठी, हिँदी व इंग्रजी कविता देखील रचल्या...
फेसबूक सारख्या सोशल नेटवर्कीँग वेबसाईट्स वर कित्येक विषयावरील कविता अपलोड केल्या पण बहिणीवरची कविता अपलोड करण्याची कधी हिँमतच झाली नाही... कारण भिती वाटते एखादा मित्र माझ्या कवितेची अवहेलना, टिँगलटवाळी तर करणार नाही... कारण ती अवहेलना माझ्या कवितेची वा माझी असल्यास मला काही वाटणार नाही पण माझ्या ताईच्या नावा वा नात्यावर केलेली अवहेलना माझ्यातील भाऊमन पचवू शकणार नाही... आणि म्हणूनच मी यावर्षीच्या रक्षाबंधनाच्या सणाला माझ्या आत्मकथनातील भाऊ-बहिणीच्या नात्यावरील माझी स्वत:ची निवडक अवतरणे (Quotes) फेसबूकच्या वॉलवर रक्षाबंधनानिमित्त... लिहिली होती. तेव्हा कुणीतरी किरण पाखरे नावाच्या तरूणीने माझी बहिण होण्याचा प्रयत्न केला होता पण माझी बहीण होण्याची पात्रता तिच्यात नसल्याचं अगदी तीनं स्वत:च सिद्ध करून दिलं... आणि खरं सांगायचं तर माझ्यातील भावाची माया मिळवण्यासाठी माझ्या बहिणीव्यतीरिक्त मला ईतर कुणी वाटेकरी नको कारण माझ्या ताईची जागा माझ्या मानलेल्या बहिणीव्यतीरिक्त माझ्या जीवनात कुणीही घेऊ शकणार नाही व मी घेऊही देणार नाही.कारण मी 02 जानेवारी 2011 रोजी 2010 या कवितेच्या 4 थ्या चरणात लिहिलंय...
तर असो... आज मी ब्लॉग लिहिणार नव्हतो कारण गत 3 दिवसांपासून माझी प्रकृती बरी नाही... पण आज भाऊबीज... आणि माझ्या ताईसमोर माझीप्रकृती काय चीज आहे... जर बहिणीचा आशीर्वाद असेल तर मला काय होणार आहे... आणि दररोज बहिणीसाठी नि:स्वार्थी मनाने प्रार्थना करतआलेल्या भावाला तो अल्लाही कसं काही होऊ देईल... वरून आज भाऊबीज... आजचा दिवस तर बहिणीसाठी भावाने प्रार्थना करण्याचा... जर आज मी स्वत:ची प्रकृती बरी नाही म्हणून बहीणीसाठी काही लिहिणार नाही तर मी आजवर केलेल्या प्रार्थनांना काय अर्थ राहील... म्हणूनच स्वत:च्या प्रकृतीचा विचार न करता मी लिहितोय... आज भाऊबीज... माझी ताई तर खुप दूर आहे... अंतराने आणि कदाचित मनानेदेखील... त्यामुळे ताईशी माझी भेट तर होत नाही... पण दूरूनच का होईना ताईच्या सहवासात वावरताना मी लिहिलेल्या माझ्या आत्मकथनातून, तर त्या प्रत्येक सुखद-दु:खद कडू-गोड आठवणी संचयित असलेल्या माझ्या गत 3 दैनंदिनीँमधून तर कधी माझ्या कवितांमधून वा भ्रमणध्वनीयंत्रतील ताईची छायाचित्रे पाहत बहिणीशी भेटत असतोच...
आणि आज भाऊबीजेनिमित्त बहिणीला काही देऊ तर शकत नाही... पण माझ्या ताईच्या 19 व्या वाढदिवसानिमित्त मी लिहिलेल्या उधान फुटलं या भावाच्या सुखाला... या कवितेच्या शेवटच्या 2 चरणात थोडा फार बदल करतोय...
May this DIWALI/DEEPAVALI occassion comes & brings Health,Wealth,Prosperity,Great Success,Satisfaction & fulfill Happiness in your life.>
Wishing you & your family a very-very...